bi kere trens olan hikaye yazıyo anlamadım ki

Yemişşş

Kirveci detected

Resme şuku

Rezzzzzzzak

güzelmiş geri gelirim

Yer alıyorum,yer veriyorum ekonomiye can veriyorum

Oooo yemiş naptın bea

Hadi yazsana panpis

Elim gibimde bekliyorum

Bir gün mahallenin binleriyle toplanmış maç yapıyorduk. Ben sürekli kaleye geçmekten artık profesyonel bir kaleci olmuştum. Bizim kadro daha iyi olduğundan top bir türlü bizim kaleye gelmiyordu, çok sıkılmıştım. Karşı kaleci topu bizim kaleye kadar dikmişti. Topun bana doğru gelmesi sevinciyle gaza gelip topu diktim. Top kimseye değmeden aşağı yokuşa doğru gitmişti. Tüm binler hep bir ağzından "ataan alırsipooor!" diye bağırdı. Top daha fazla gitmeden koştum. Yokuşun aşağısından Necmi abi geliyordu. Tam ayağına oturan topu bize doğru dikti o esnada ayakkabısı da fırladı. Seke seke ayakkabısının yanına gidip "ben de oynim mi lan, he?" dedi. Çoğumuzun kirvesi olan Necmi abiyi kıramadık. Herkese baştan aşağı göz gezdirip. "Hikmet'le ben siz hepiniz, uyar mı lan?" dedi. Kirvemin o kadar kişi arasından beni seçmesinin verdiği gururla "uymayan uydururuzz abimm!" diyip Necmi abinin yanına koştum ve kirvemin paçalarını çoraplarının içine sokmasıyla maç başladı.

Necmi abi gaza gelip "biz ikimiz siz hepiniz" havalarına girmese belki az mücadele olucak maçta ama yok böyle ezilmek dıbına koyim. Maçın bazı zamanlarından bazı diyaloglar:

Ben: Necmi abi, kale çin keranesine döndü abi. Giren çıkan belli değil.
Necmi abi: Tamam olum az ağlama lan. Git evden benim siporları getir koyalım şunlara.

---

Necmi abi: Pştt lan, ekmekli! Az bölsene alttan. Salçalı mı o?
Ben: Abi gol yedik.
Necmi abi: iyi tak yedik dıbına koyim git siporları getir dedim sana!

---

Necmi abi: Ulan insan kirvesine faul yapar mı puşt!?
bin Ahmet: Ne faulu amuna goyim topa giriyoz.
Necmi abi: gibtir lan, küfürbaz muallak. Penaltı gayet.

Necmi abi: Gol lan goooll. Tamam beler maç burda biter. Hikmet çak lan son golü biz attık.
Ben: Öyle de yenildik be abi, çok fena yenildik hem de... çok fena yenildik.
Necmi abi: iyi de çok kişiydi olum onlar, normal bunlar.
Ben: Abi ben hayatımda bu kadar gol yemedim ya ondan şeaptım yani.
Necmi abi: Bak Hikmet. Bu hayatta çok kez gol yiyeceksin ama mücadele etmeyi bıraktığın zaman kaybedersin. istersen bı sürü gol ye lan. Sen o golleri kurtarmak için atmadın mı kendini bu taşlara? Önemli olan bu koçum.
Ben: Abi ne yalan soyliyim 12. golden sonra kendimi atmayı bıraktım.
Necmi abi: Vay bin! Ulan ben de diyorum siporlara rağmen niye kaybettik??? Kaçma lan, gel buraya kaçma..!!!

reZ alıyorum helal olsun köle böyle devam

park edeyim

Kirvemin o "mücadele etmeyi bıraktığın zaman kaybedersin" cümlesinden çok etkilenmiştim. Artık ilkokulda altıma sıçıp çocukça efkarlandığım zaman bile hemen onun yanına koşuyordum. Okulda kitapları ve defterleri kaplamak zorunluydu. O zamanlar kırtasiye alışverişleri lüks alışveriş sayılırdı. Babam 3-5 kuruş olsa da aylığından kısıp kap almamıştı bana. Eski gazetelerle kaplamıştık kitapları, defterleri. Okula gittiğimde kitaplarımı görenler dalga geçmişti. Çocukluk işte her şeyi ciddiye alıyordum. Okuldan sonra kirvemin yanına koştum hemen anlattım durumu.

"Tamam lan üzülme hemen kıskanmış onlar seni, valla bak. Ver bakayım bi kitap. Baksana şu manşete 'geleneklerini yaşatmak için geline aldığı atın tepmesiyle kısırlaşan damat' bu ne dıbına koyim? Bu gazete o diğer kaplardan daha çizgi filmli, daha renkli, daha komik lan. Hep kıskanmış onlar seni." diyip moral vermişti yine bana.

2. Başlık.

Rezervasyon

Reserved