birine çok ihtiyacım var aslında. güçlü olma çabaları insanı yoruyor. biri gelmeli, bakmalı, baktığında diğerleri gibi umursamaz, vurdumduymaz, soğuk, kimilerinin buna taktığı gibik coolluk sıfatının yerine benim nasıl kendime acıdığımı görmeli. birine temas eder diye hep cebimde olan elimi tutmalı. soğuk demek yerine ısıtmak istemeli, ,itirazıma fırsat vermeden. biraz da benim gibi olmalı. biraz gözyaşı, biraz hayalkırıklığı, biraz acı, biraz-o sadece taklitçilerin anlayabileceği- altında hüzün yatan gülücükler. kızgın olmalı biraz benim gibi, hem durgun hem hırçın olmalı, beni anlayabilen biri. yalnızlığına arkadaş bulduğu için sevinebilen biri. yalnızlığın kendisi olmalı

uyandığımdaysa nefes almak en ağır küfürdü. aslında küfrü severdim. içimdekileri dışarı vurmanın güzel bir yoluydu, rahatlatıcı. freud der ki, kavga etmek yerine küfretmeyi seçen ilk insan uygarlığın kurucusudur. belki hiç öğrenmemeliydik küfrü. ilkel yaşamaya devam etseydi insanlar. medeniyet sadece bazılarına iyi geliyordu. medeniyet pisliğin üstünü örtmekti belki. yalanlardı. nefes almak zordu. bugün de bir şey değişmemişti. duvara bakarak geçirdim koca bir günü. kabullenerek. itaat ederek. isyan daha fazla batırırdı. bi bataklıktı burası. soğuk bi bataklık. alışmışsındır. çıkmak, çıkmaya çalışmak dünyanın en meşakkatli işidir. kafayı bulup ayılmamak istediğim bir gün daha kararmıştı. kızmadım.

o yalnızlık o karanlık birden gelmez sana , önce yavaştan fark edersin bişeylerin ters gittiğini daha sonra yavaş yavaş içine alır seni farkedersin. farkedersin ama alışamazsın kabullenmek istemezsin bilirsin bişeylerin ters gittiğini sonra bi bakmışsın karanlığın kendisi olmuşsun

rezerva. yaz panpa

Bakakaldım. Bırakmak istemiyorsa neden gitmişti? Karnım daha fazla yandı, neredeyse dayanamayacaktım. Gidene kadar sıktım kendimi. Gittiğini kabullenince daha fazla tutamadım, kustum. Kendimden nefret etme sebeplerimden biri olabilirdi bu. Benim dayanıyor fakat midemin dayanamıyor olması.

Gözlerimi sildim. Yine kendi dünyama dönmenin vaktiydi. Saçlarımın ıslaklığı soğuk havayı daha sert hissetmemi sağlıyordu. Küfrederek ayağa kalktım. En sık yaptığım şey, düştükten sonra küfretmek. Güldüm tekrar. Gökyüzüne bakarak iç çektim. “yeter!”. Hissizliğe alışkın birine ağır gelmişti. Toparladım kendimi ve yola koyuldum.

Bense az önce ne yaptığımı biliyordum. Onun içinde bir yara açmış ve karanlığı o yaranın içine bir arzu, bir hastalık gibi akıtmıştım. Ve o sadece başını çok hafifçe geriye attı. Dudakları benim gibi hasar görmüş ve sonsuza dek soğuk ve mesafeli kalacak bir adamın kendisine vereceği acı ve amacı almak için aralandı. Ne yaptığımı tamı tdıbına biliyordum. Hemde bu duruma karşı içtiğim onca yemine rağmen. Ne yaptığımı çok iyi biliyordum. Yapamazdım. Yapmamalıydım

@18 eyvallah bro baş karakterin cinsiyetine karar verememiştim kadın olarak devam edeceğim katılmak istersen beraber yazabiliriz hacı

herşeyi bir kenara bırakıp uyumak istedim o akşam. sabahtan beri aklımda bin bir düşünce dönmüştü. dşünmeye nasıl başladığımı hatırladım. yalnız ölmek.. o sabah kalkıp okula gittiğimde aklıma geldi herşey. senelerdir unuttuklarım. gerçekten unutmuştum. bir flashback ile tam 9 sene öncesi canlandı. bunu yapan kendim miydim yoksa çevrenin etkisi mi bilmiyordum. içim nefret ve öfkeyle kaynadı. hatırlamaya çalıştım beynimin unutmya çalıştıklarını. içimdeki karanlık dışarı vurmuş olacak ki bakışlarım insanların dikkatini çekti. korkutucu diye nitelendirildikçe daha da gerildim. okul zaten bana göre değildi. bu lafın üstüne gibtir olmanın vaktini geldiğini anladım ve kayboldum.

içimdeki öldürme arzusunu hissetmiştim ve tam 11 yaşımdaydım. 11 yaşında bir çocuğun idrak etmesi bu kadar uzun sürmüştü. olanları ilk defa 16 yaşında hatırlamııştım. onlardan birini görmüştüm sanırım. net değildi. ve o gün duygularımı susturarak sinir krizi geçirmiştim. hepsi canlandı. tüm anılar. bana acı vermesine rğmen hatırlamaya çalıştım. iki kişiyi hatırlayabildim. onları öldürmenin yollarını düşünerek metrodan indim. bu arzu çok güçlüydü. adı intikam olan bir arzu. ne de olsa arzu deyince akıllara gelenden ekgibtim. belki bu yüzden eksiltilmiştim.

aklıma dün yaşadıklarım geldi. acaba o ne yapıyordu?

uyandığımda yarım tabak makarna ile biraz yoğurt yiyebildim. kimilerinin özendiği sıfır beden benim için bir kabustu. gece acıkacağımı düşünerek yemekhaneden baklava yürüttüm. bir kızın baygın halde olduğunu gördüm ve bir topluluk. bir flashback daha. anılar.. meraklanan topluluk ne kadar da gereksizdi, yanlarından geçip odama çıktım. anılarımın canlanması oldukça kısa sürmüştü.

uzandım. yazmak içimi dökmek rahatlamak istedim. yapamadım. düşüncelerimin ağırlığını taşıyabilecek kelimeleri seçemedim. uzun rüyalar görmek kaçmak istedim. bu gece de uyku yok diyerek biranın üstüne uyku ilacı almayı düşündüm. müziği kapatıp yataga gömülmekten mantıklı bir şey yoktu o an.

“neden” dedi. Bilmiyorum dedim. Aslında neyi sorduğundan emin değildim. Neden buradayım, neden bu haldeyim, neden böyle hissediyorum. Bildiğim bir şey yoktu. En doğru cevaptı bu yüzden. Sigarasını bitirmesine daha vardı. Bu biraz daha yanımda kalacağını gösteriyordu. Derken birden attı yere. Onun yanında bu kadar rahatlamaya başlamışken. Tamam bu ürkütücü bir rahatlıktı belki. Ama gitmesini istemiyordum. Kalktı. “seni bırakmak istemezdim.”

o an bakışlarını okudum. Fazla tanıdıktı. Fazla aynıydık. Korktum içten içe. Kucaklamanın yerine yaktıığım sigarayı bıraktım parmaklarımı gevşeterek. “sen” dedim. “sen nasılsın?” “Dünün aynısı” gelen cevap hoşuma gitmişti. Gülümsememi bastırdım. Dünün iyi olmadığını ikimizde biliyorduk. Nereden bildiğimi bilmiyordum ama biliyordum. Karnım yandı. Bunu bu şekilde hissetmeyeli uzun süre olmuştu. Bu yüzden korkmayalı yıllar olmuştu ve bu en güçlüsüydü. Bana neler olduğunu anlamıyordum. Yerimden kalkıp gidemiyordum. Sonsuza dek oturmak istedim orada, en azından o gidene kadar. Gidecekti. Gittiğinde her şey bitecekti. Yıllardır hissetmediğim duyguların yoğunluğu kendini eski yerine, hissizliğe bırakacaktı. Daha derin bir hissizliğe. Ne düşündüğümü bilmiyordum.

Anlasilan arkadas cevrenin azizligine ugramissin kardes. gecmis olsun.ama sunu unutma insanin kisiligi cevresine yenilmemeli

@2 devam edeceğim bir şeyler daha ekleyeceğimde, bunu yazdıktan sonra uğradım amk. eski sayılır bu satırlar gibik bi yaşantım var onu tasvir etmek istedim. biri dediğimde umut aslında

@4 aha ılıkta geldi

edit:şaka lan burada kaç adam var kim bilir aynı durumda bizimle

titrek ellerim çakmağı düşürürken havada yakaladı. göz göze geldik. bakmak istedim, görmek istedim derinliğini. duvarları unutmuştum. koduğumun duvarları yükseldi birden. kaçırdım gözlerimi, farketti. yumuşadı bakışları. galiba beni anlayan birisi. hayır. evet. bilmiyorum. tek bildiğim yanımdan hiç kalkmasını istemediğimdi.

yaz panpa dök içini durduranı gibsinler