annem vefat ettikten sonra artık arkamda benim için üzülecek kimsenin olmadığını farkettim, hiç bir arkadaşım yoktu, ailemden de kimse kalmamıştı, babam mı ? gözünün önünde can çekişerek ölsem bile umrunda olmazdı. sadece berke vardı. O da arada sırada konuşurdu benle, herkesle arası iyiydi zaten.

Ben evlatlığım. Bebekken mi intahar edeydim?

Bana hangi haptan kaç tane içtiğimi sordu ordan kel biri, şeker ilaçlarından, 5-6 tane içtim dedim. Çünkü beyler bi sınırı var onun daha fazla içince sanki boğazınızdan geri ağzınıza gelecek gibi oluyor içemiyorsunuz. Yanıma bir küvet getirdiler. Kusarsam diye, ve ben kusmayınca boğazıma işaret parmağını soktu zorla kusturmaya çalıştı galiba, yine kusmadım. Geri yattım. Burnumun ölçüsünü aldılar. Burnumdan bir boru soktular beyler o kadar acı veriyor ki, acıdan kıvrandım ellerimi tutarlarken. Boruyu yavaş yavaş boğazıma doğru soktular ve o sırada acayip bir öksürme hissi geldi. Doktor sürekli yutkunmamı söylüyordu yutkundukça boğazımdaki boruyu hissediyordum. daha sonra şırıngaya bir şey çektiler ve boruya verdiler. O sıvının soğukluğunu hissediyordum boğazımda.

oturdum ve koridordan kimin geçeceğine bakıyodum, annemin okşadığı sakallarım gözyaşlarım ile ıslanmıştı şimdi. odamın karşısında mutfak vardı. sarı saçlı biri mutfağa doğru bakarak koridora girdi. Sonra benim odama baktı. Berkeydi bu. Yavaş yavaş adım attı bana doğru, ilaç kutusuna baktı, rakı şişesine ve masama baktı. "Lan?" diyerek eğildi bağırarak bir şeyler dedi, sadece içindeki "intihar mı ettin lan" cümlesini anladım, şoktaydı herhalde, cümle kuramıyordu.

insanların şifa için içtiği hapları ölmek için içiyordum. belki de şifayı ölerek bulacaktım. içtiğim hapın paketini aldım ve internetten araştırdım. tıp terimleri ile dolu bir sayfa çıktı, anlamadan kapattım. midem bulanmaya başlamıştı. apartmandan sesler gelmeye devam ediyordu. derken kapı açıldı, babamın geldiğini düşündüm, gözlerim sulandı, kriz geçirmek üzereydim. yaşamımın son dakikalarıydı

Kurtulmak istiyor muydum ? Ne yapabilirdim ki artık bu hayatta, derslerim tak gibiydi, konuştuğum hiç biri yoktu, en son sevgilim 14 yaşında olmuştu. kimse benle konuşmuyordu bile. Sedyeye yatırdılar hastahanede, berkeye sordular, hap kutusu yanında mı falan diye, onları izliyodum. acile doğru giderken tüm oturan insanlar, çocuklar, kadınlar, herkes bana bakıyordu. ilk defa bu kadar ilgi görmüştüm. Hoşuma gitmişti. Bir yandan öğürüyordum, bir yandan gözümden yaşlar süzülüyordu.

Yarın devam ederim beyler. bu saatte kimse yok

Lan olum konuşsana diye bağırıyordu, hala niye bu hallere düştüm diye düşünüyordum. Gözyaşlarım daha hızlı akmaya başladı. Biliyordu Berke benim ne yaşadıklarımı, bir tek ona anlatmıştım. Kalk çabuk lan naptın dıbına koyayım kendine diye bağırıp duruyodu, ben çocuk gibi arkasından gidiyodum, midemin ağrısından geberecektim. sanki midem bir çamaşır makinesi, içinde çiviler dönüyor gibi acıyordu midem. Berkenin renault clio arabası vardı, arkasına yatırdı beni. yoldayken soru soruyodu sürekli, lan kaç tane içtin, ne hapı içtin, neden yaptın lan cevap versene diye bağırıyordu ama cevap vermiyordum hiç birine.

1 saat civarı midem yıkandı, doktor yanıma geldi.
- 1 gün boyunca müşahede altında tutulacaksın, bir de çıkarken polislere ifade vermen lazım.
Kulak vermedim dediklerine, ve şu boru moru sokarken neden beni uyutmadıklarını sordum, bir daha intihara kalkışmaman için dedi. Odadan çıktı.
Yanıma berke geldi. çocuk ağlıyordu, babamı telefonumdan defalarca aramış, açmamış tabi. Bir de midem yıkanırken eve gitmiş gelmiş, eve hırsız girmiş, telefonumu, cüzdanımı, babamın ayakkabılarını falan çalmış. Gram umrumda değil.

sızmışım, uyandığımda sabah saat 6ydı, apartmandan sesler geliyordu. insanlar işlerine gidiyordu. gittim ve diyabet hastası babamın haplarını elime aldım, haplar elimdeyken diğer elimi başıma koyup 3 dk neden bu halde olduğumu, ölüp gidince arkamdan ne diyeceklerini düşündüm, belki de ağlardı babam, belki de değer veriyordur cidden bana diye düşünürken tüm mazim gözümün önünden geçti ve hapları ağzıma atıp düşünmeden suyumu içtim.

Pazar günü, babam evde yoktu, öğlen 2de uyanıp evde bulduğum bayat simitleri kemirdim, yemeği yerken bunlar son yediğim yemekler diye düşünüyodum, intihar etmek kolay değil, bir gecede karar vermedim, annem öldükten beridir düşünüyordum. yemek yiyip bitirdim, biraz televizyona baktım ve saat 4 olmuştu bile. hiç bir şey için acelem yoktu, markete gidecektim, anahtarı babam almış, kapıyı aralık bırakıp markete doğru yürüdüm

ne yaptığımı hatırlamıyorum 9a kadar. dertleşecek birini arıyordum, telefonumun rehberine girdim, en üst sırada annem vardı, bir kaç sıra altında da berke. Berkeyi aradığımda açmadı, yaklaşık 5 dk sonra tekrar aradı. canımın sıkıldığını, konuşmak istediğimi söyledim

Beyler müşahede boyunca yanımdan ayrılmadı berke, sürekli beni teselli edip, olm hiç bir şeye değmez tarzı şeyler söylüyordu. Ama ben ona, bir daha intihar etmeyeceğim diyemiyordum. Aklımda tekrar intihar etmek yoktu aslında. Çünkü annemden başka bana değer veren Berke vardı. Berkenin çevresi baya geniş. Belki beni sosyal ortamlara sokabilirdi. Ama hiç bir zaman aklımdan intihar eksilmedi.

annem öldükten beri boşluktaydım, ne hissettiğimi, neden yaşadığımı bilmiyordum. sanki biri benim vücudumu kontrol ediyordu. Ben de izliyordum sadece, sanki robotmuşcasına. Şimdi de markete gidiyordum ve attığım adımları ben atmıyordum sanki. marketten çekirdek, cips, fıstık vs.. aldım. tekele uğrayıp bi 50lik aldım, eve tekrar gittim, babam ayakkabıyı halının üstünde giymiş herhalde, annemin yıkadığı bembeyaz halı şimdi babamın ayakkabı izleriyle kirlenmiş haldeydi. odama geçtim, neşet baba açıp sesi hoparlöre verdim. rakıya nasıl başlayıp, nasıl yarısına getirdiğimi anlayamadım, hiç bir şey düşünemiyordum beyler. Hiç bir şey

Doktor bir pgibolog ismi verdi. Çıktıktan sonra destek görmek istersen gidebilirsin dedi. Fakat teselli ile geçecek bir şey değildi bu. Annem trafik kazası geçirip ölmüştü ve bir daha onu asla göremeyecektim. Ben hiç bir zaman ergenlikte falan anneme karşı çıkmamıştım. Çünkü babamın eksilttiği yeri annem dolduruyordu. Beyler iyi eğitilen, her gün ilgi gören bir köpeği severseniz size fazla yüz vermez, ama itip kakılmış, yaşantısı boyunca ezilen bir köpeği severseniz size sevginizin 2 katını verir.

Babamın şu an bana zararı yoktu. Şiddet uygulamıyordu. zütü yese şimdi de uygulardı küçükken ki gibi. Hukuken para vermek de zorunda değil. Açıkçası ceza vermezlerdi. Çıktıktan sonra polislerle beraber karakola gidip sevgilim yüzünden intihar ettiğimi söyledim. Hiç bir şey demediler. Beni tanıyor olsalar hiç bir zaman sevgilimin olamayacağını bilirlerdi. Çıktıktan Çıktıktan sonra berkeye dinlenmek istediğimi söyledim. Tamam kardeşim dedi. Hiç bir şey yapasım yoktu. Son 2 gün rüya gibiydi. Gerçeklik algım kayboldu

Kanka daha uzun sürecek, yarın devam ederiz

berke ise arkadaşının doğum günündeymiş, canın sıkılıyosa gel, sizin eve uzak değil dedi. Yok dedim ve kapattım. midem bulanmaya başladı, gittim ve klozete kustum, sifonu çekip elimle ağzımı sildim odama tekrar döndüm ve içmeye devam ettim

Beyler intihar ile alakalı kısım bitti. Hayata dönüşümü açıklıyorum bundan sonra

Bu tür olayları önceden incelediğim kadarıyla büyük bir işkence yapılmadığı sürece serbest bırakıyorlar, serbest haldeyken bir dsha sorun çıkınca hapis veya para cezası veriyorlar