Geceler, hüzünlü dalgaların üstünde bizi hayatta tutan, soğuk ve sessiz bir gemi. Kimimiz gemisini onaramaz ve batar acısıyla dert okyanusunda. Kimimiz ise demirden dövmüştür gemisini. Ölüm dahi işlemez gecelerine. Uykuları bölünmez, kabus ne demek unutur. Kendinle baş başa kaldığın anlardır geceler. Alışırsın zamanla, gündüzün gece olur. Gecen ise hiç bitmez. Elbette dertler vurunca insanoğlunun kapısına, soğuk fırtınalar gibi esip gürleyecek çaresizlik. Dostların, sevdiklerin ve dağ gibidir devrilmez dediğin baban göçüp gittiğinde bu dünyadan, ölümün noktasını tanıyacaksın. Virgül koyacak yer arayacaksın, maalesef bulamayacaksın. Buzdan duvarların ardında saklanmak ve nihayetinde dert okyanusunda geminin sağlam olmasını dileyeceksin.

Gece bitecek her zaman ki hayatına döneceksin. Belki de etrafındakilere samimi olmayan tebessümler edeceksin. Gülmek, eğlenmek hatta yemek içmek zor gelecek. Dertlerini anlatamayacaksın kimi zaman. Günün birinde bir edebiyat hocan olacak, ufkunu kapatan kilitleri yazmanın büyülü anahtarıyla açtıracak sana. Zaman çabuk geçecek kendini tekrar gecenin karanlık sularında bulacaksın. Aslına bakarsan, bunlara da alışacaksın...

Lakin gemini onarmadıkça sonu gelmez bir döngü gibi tekrarlayacak bu olay. En mutlu gününün gecesinde dahi yastığa kafanı koyduğun anda, geçmiş gözlerinde bir daha tekerrür edecek. Gemin artık batmayacak kadar dayanıklı olduğunda hatırlayacaksın, Yunus Emre der ki; Kimi yiğit, kimi koca, Kimi vezir, kimi hoca, Gündüzleri olmuş gece, Karanlığa girmiş yatar.

Yak aga yak
edit: Olmayan aşk acısını cekiyorum amk ne guzel yazmissin

Okumadim emek var suku

'yaşam gecenin konusudur'

Geceler hep kör bıçak

Birak geceleri, artik gunduzleride yaşıyoruz ayni kabuslari,ne zaman gozumuzu kapatsak tam karşımizda beliriyor her gercek bütün berrakligi ve karanlığı ile...