sonunda mini balık halinin altındaki havalandırmayı keşfettim. fakat havalandırma değil de atık borusu olduğunu kestirmem biraz zaman aldı. içerisi ölüm kokuyordu ama girmek zorundaydım. nefesimi tutup ilerlememe rağmen iğrenç koku algılarımı yok ediyordu. vücudumun anca sığabildiği bu boruya kusarsam üstünden sürünerek geçicektim ve midem ne kadar kaldırabilirdi;bilmiyordum. gördüğüm ilk çıkışı ellerımle ittirerek açtım. farklı bir mağaza bu sefer giyim mağazası.

sıçtıkça sıçıyordum, buradan kurtuluş yok muydu?

bank olayını hafızamın bir köşesine attım. önemli olan melis'e bir şey olmamış olmasıydı. yine de korkmaya devam ediyordum. mağazanın kepenkelrini kim kaldırmıştı? kepenklere tekrar bakmaya karar verdim ve alışveriş mağazasının yolunu tuttum.

kepenkler kapalıydı. avmnin içinde kapalı kalan sadece melis ve ben değildik biri daha vardı

aşağıya atladım vücudum çarpmanın etkisiyle ağrıya yenik düştü. kıvranıyordum.düşmandan önce davranmak zorundaydım. koşmaya başladım.en alt kata silah almak için koşuyordum. melis neredeydi?o neredeydi?

mağazaya girip bi tane büyük bıçak ve bir tane cep bıçağı aldım. elimde bıçakla avmnin ortasında dikilip bağırmaya başladım.
-çık ortaya!

gözlerimi açtım. soğuktu.vücudumun üstünde kalın bir kar tabakası birikmişti.kar mı?

zorlukla üstümdeki örtüyü atmaya çalışırken melis diye bağırıyordum sağa sola. hata yapmıştım. eğer saldırmayıp onun yanında kalsaydım belki onu koruyabilirdim. şimdi yine ayrıydık ve çatıdaydım. düşmanın amacı beni öldürmek olsa çoktan öldürmüştü. neyle karşı karşıyaydık böyle?

çatı kapısına doğru yöneldim. fakat kapı açılmıyordu. omzumla yüklendim tekmeledim ama nafile. çatıda mahsur kalmıştım ve soğuk hücrelerime nüfuz ediyordu. birkaç saat daha burada kalırsam işim biterdi

yere çöktüm. ayağımın acısı yavaş yavaş çıkıyordu. avmnin haritasına baktım ve magazadan aldığım kalemle gittiğim yerleri işaretledim. buradan nasıl çıkacağımız hakkında hala bir fikrim yoktu. öte yandan melisi bulmam gerekiyordu.

-bak sen birileri geri dönmüş..
-me..melis?
-beni terk mi ettin?
-hayır ben sadece..

elimdeki poşetleri görünce anladı olayı. içinden yiyecek ve su uzattım. gülümseyip sarıldı
-.beni ölüme terk ettiğini sanıp korkmuştum.
-ben seni bırakır mıyım hiç?

korkutucu olan bir şeyler vardı.her şey anlamlıydı evet ama kollarımla zor kaldırıp ateşe yaklaştırdığım bank nereye gitmişti?

merdivenleri tırmanıp melisi bıraktığım yere dönmüştüm. gözlerim benimle taşak mı geçiyordu yoksa gerçek miydi gördüklerim? melis'i yatırdığım bank ve melis ortada yoktu. ateş ise çoktan sönmüştü.

korku ve dehşet vücudumu kaplamıştı. avmnin içinde melis diye bağırmaya bağışladım. yanıt yoktu. buldum;kan izleri. yerdeki damlaları takip etmeye başladım ve bir noktada kesildi.ilk defa kız arkadaşımın regl olması işe yarayacaktı sonu umutsuzluk oldu. neredeydi bu kız

elimde ihtiyaç malzemelerini doldurduğum poşetlerle mağazaya girdim. etraf zifiri karanlıktı yine, mağazanın bir noktası hariç. başımı çevirdiğimde birden gördüğüm şey karşısında donakaldım. mağazada kepenkler yoktu. daha doğrusu kaldırılmıştı. demir askılardan birini aldım ve cama vurmaya başladım.

tahmin ettiğim gibi cam dayanıklı çıktı. altı yedi vuruştan sonra çatlaklar iyice büyüdü ve sonunda kırmayı başardım. avmnin 2.katındaydım. melisle aramda sadece bir kat kalmıştı poşetler ve sakat ayağıma rağmen koşmaya başladım

Beyler bence testere gibi bişey olcak

Yada sonunda arkadaş şizofren çıkıcak genellikle inci hikayeleri böyle oluyor böyle olursa söverim panpa kb

havlama sesiyle uyandım. köpekler üzerime koşuyordu. düz bir arazide olabildiğince hızlı depar atıyordum. polis sirenleri duyuluyor hızla üzerime yaklaşıyorlardı. ayak parmaklarımdan saç tellerime kadar her yerim titriyor, nefes alamıyordum.bir köpeğin üzerime atladığını gördüm en sonunda

-rüyaydı demek?
uyanmıştım, sabah olmuştu ve az da olsa buğulu pencerelerden ışık geliyyordu içeri. bugün bu binadan kurtulmak zorundaydık. daha da önemlisi melis'i yalnız bırakmıştım,onu bulmam gerekiyordu

gözlerimi hastanede açtım. ayağa zorlukla kalktım ve bağırmaya başladım melis diye. hastane koridoruna çıktım tökezledim ve dizlerimin üstüne düştüm.bir hemşire beni kolumdan kavradı.o an olanları iyice hatırlamıştım. büyük bıçağı son anda koluma saplamıştı cansu.
-seni de beraberimde zütürüyorum'
dediği kişi benden başkası değildi.
melis nerdeydi?
yaranın etkisiyle kendimi kaybettim. tekrar uyandığımda elimi sıcacık bir el tutuyordu. cennette miyim diye düşündüm. gözlerimi biraz araladığımda karşımda melisi gördüm.
-seni seviyorum
aynı kelimeleri sarf edemedim. konuşamıyordum.neden hayattaydı?

sonradan öğrenmiştim her şeyi. cansu karşılaşmamızdan hemen önce polise haber vermiş, ambulans çağırmıştı. kurtulma ihtimaline karşı yaşayayım diye. melisin kurtulma ihtimalini düşünemişti büyük ihtimalle. cansunun babası bu avmnin sahibiydi,bu yüzden yerleri iyi biliyor, bizi kontrol ediyordu. giriş çıkışlarda sorun yaşamıyordu, anahtarlar ondaydı. nefsi müdafa sonucu öldürmem dolayı ceza almamıştım

sonunda her şey geride kalmıştı mutluydum. sahil kenarında bir bankta melisle beraber oturuyorduk. omzuma yaslamıştı başını.hem artık nişanlıydık da.

geriye tek bir soru kalıyordu. bank ve melis nereye kaybolmuştu?
melise bunu sordum ve gülümsedi:
tek oyun oynayan o kaltak değildi herhalde

bu kelimeleri anlamak için ardarda sorular sordum. sonunda gerçeği söyledi melis.

aslında oyunu planlayan melis ten başkası değildi. avmye gelmemiz, regl taklidi yapması.kan izleri vesaire. bankı kaldırdı çünkü katile açık hedef olacağını biliyordu. avmnin anahtarları onda da vardı.tek amacıysa cansudan kurtulmaktı. telefonla arayıp sürekli öldüreceğini söylemişti cansu, avmye davet eden de yine ondan başkası değildi. melis bile bile lades yaptı. hesaba katmadığı tek şeyse cansuyla birebir dövüşte yenilmesi.son anda cansuyu öldürüp kahraman olacaktı gözümde ve bizi kurtaracaktı. planı ters tepince ikimiz de ağır yaralanmıştık.

sonunda cansu ölmüş melisle ayrılmıştık. başka bir şehire taşındım, ailem yoktu zaten beni bağlayan tek şey de ortadan kalkınca kimseyle vedalaşmadan terk ettim orayı. artık kendime yeni bi hayat çiziyorum. yaşadıklarımdan sonra artık ben yaşlı bir adamım.

öğleden sonra zemin kattaki alet edavat bölümüne inme kararı aldık melisle.o kepenklerden kutulmak için ihtiyacımız olan şeyler vardı. aynı zamanda kendimize silah olarak kullanabileceğimiz bir şeyler. öte yandan vaktimiz daralıyordu. gece el fenerlerinin zayıf ışığında korunmasız olacaktık.
-gidelim.

aşağıya inmeye başladık. melis elimden tutuyordu ve korktuğunu hissedebiliyordum. aşağısı gündüz bile karanlıktı. bunu hesaba katmamıştım.el fenerini yaktım ve bir tane melise uzattım. zeminin basık tavanı ayak seslerimizi yankı olarak iletiyordu. haritaya göre yirmi metre daha gidecek ve sola dönüp mağazayı bulana kadar yürüyecektik

yürümeye devam ediyorduk. birden kulaklarım duymaması gereken bir şeyi duydu. melis durmuştu ve ben sadece bir adım atmıştım. uzaktan yankı şeklinde bir ayak sesi daha duyduk.el fenerini mağazanın içinde gezdirmeye başladım. melis'i kolundan tutup arkama çektim.
-ki..kim var orada?

yanıt gelmedi. gerçi karşımızdaki kişi silahlıysa yapabileceğim bir şey yoktu. melis'e döndüm ve hızla ve koş diyebildim. fenerimi magaza adlarına doğrulttum koşarken. bulduk!

alet edevat bulabileceğimiz mağazanın da kapısı açıktı. karşımızdaki bizim silah almamızı mı istiyordu? mağazaya girdikten birkaç saniye sonra ayak sesleri duyduk ve melis'in ağzını elimle kapatıp bir rafın arkasına sürükledim.

geliyordu

ayak sesleri birden kesildi. korkuyordum ve melis yanımda titriyordu. önümdeki sepette çekiçlerin durduğunu gördüm ve elimi uzatıp bir tanesini aldım. melis'e baktım son bir kez.
-seni seviyorum..
-gitmee..
çığlıkla karışık bağırmıştı. yerimizi ööğrenmişti. çekici aldığım gibi fenerimi ona doğrultup koşmaya başladım..

birden yere yığıldım. çekici savurmayı başarmış sert bir cisimle karın boşluğuma vurmuştu. bayıldım

ulan ne macera hep hayalimdi manitayla okulda,avm tarzı yerlerde kapalı kalmak

O değilde cansu malı da "seni de zütürüyorum" diyip zütürememiş ya harbi ibretlik

son beş altı metre kalmışken gördü beni ve silahı doğrulttu.
-kal olduğun yerde!.
-beni öldürsen bile artık onun için çok geç.hem buradan çıkamayacaksınız..
kahkaha atıyordu bense çıldırmak üzereydim.

-hangimiz daha çok sevdin, söyle!!
-özür diler.. dilerim cansu. böyle olm olmasını istememiştim.
-hangimiz pişman değiliz ki geçmişe dair?

bu sırada inanılmaz bir olay oldu. melis cansuya arkasından yumruk atmıştı. cansu yere düştü ama silahı hala elindeydi. silahı almak için hamle yaptım.ve o sırada silah patladı

Melisede yazık panpa kız regl mi çeksin mermi mi yesin

hayatımda böyle saçma hikaye okumadım

beyler sigara içip geliyorum sonra seri devam

kafasına geçirdiği maskeyle bir üst katta belirmişti. sinirden gözlerim yaşarmıştı.onu öldürmek istiyordum
-ne istiyorsun bizden?ne?!..
arkaya doğru birkaç adım attı ve melis'i saçlarından tutup cama yasladı. elinde tabanca vardı. nasıl kötü bir rüyanın içine düşmüştüm böyle. ağlamaya başlamıştım.
-öldür beni! melisi bırak gitsin. yeter artık.!
söylediğim hiçbir şeye cevap vermiyordu. çığlıklarımı duymuyor gibiydi. melis ise yarı baygın şekilde tepkisizdi. ağzından biraz kan akmıştı