Aradan 1 sene daha geçmişti, koskoca ama çok kısa bir sene. Tarih 21 Ağustos 2019. Berkhan'ın doğum günüydü. Mesaj attım doğum günün kutlu olsun diye. Akşam oldu, gece oldu hala cevap vermemişti. Kız arkadaşlarımla yürüyüşe çıkmıştık o akşam. Yürüyüşten dönerken onu gördüm ama o beni görmedi telefonuyla ilgileniyordu. Kızlara lütfen bir daha geçelim önünden onu görmeyi, doğum gününü kutlamayı çok istiyorum dedim. ilk başta eve gitmemiz lazım saat çok geç oldu dediler. Ama içimden bir ses onu görmek, konuşmak zorundasın diyordu. Kızları ikna ettim bir şekilde, zaten onlar da tanışıyorlardı. Geçtim tekrar önünden, sanki o sırada dünya durmuş ,aynı film sahnelerindeki gibi göz göze geldik. Biraz duraksadı. Karşısında beni görmeyi beklemiyordu, ikimiz de o kadar uzun zamandan sonra heyecanlanmıştık. Onun da o sırada hayatında biri vardı. Doğum gününü kutladım sarıldık ve ayrıldık. Artık kızlarla eve dönüyorduk. Aradan 5 dk geçti, telefonum çalmaya başlamıştı. Telefona baktığımda arayanın o olduğunu gördüm. Heyecanlanmıştım. Açtım telefonu.
- Bende eve gidecektim birlikte yürüyelim mi?
- Olur bekliyorum seni.
Yanıma gelmişti birlikte yürüyorduk. Bir tane sigara istedi, birlikte sigara içtik. Hayattan bahsettik. O 1 sene mezuna kalmıştı ben ise üniversiteye gidiyordum. Tercihlerin yeni açıklandığı zamanlardı. Üniversitelerimizden, bölümünden bahsettik. Güzel bir hayat planlaması yapıyordu kendine. Tek değiştiği yan içindeki çocuğu görememiştim. Belki duruyordu ama ben onu kaybettiğim için görememiştim.
Gece saat 1 idi. Kızlar ilk beni bırakmak istediklerini söylediler. Berkhan ben bırakırım seni dedi. Tamam dedim ben de. Birlikte yürümeye başladık, hayatında biri var mı diye sordu bana. Ben de uzun zamandır hayatıma kimseyi almadığımı söyledim. En iyisini yapıyorsun dedi ve biraz daha yürüdük sessizce. O kadar uzun zaman geçmişti ki ikimiz için, ne konuşulur bilemiyorduk. Sessizliği aniden bozan onun sesi olmuştu. Bana döndü, yüzüme, gözlerimin en derinine baktı ve ben yakında öleceğim dedi. Hep ölüm lafını geçirdiğinde sinirlenirdim. Yine aynı şey oldu sinirlendim. Saçma saçma konuşma, sen benim hayatımda gördüğüm en güçlü insansın dedim. Konuyu kapattı orada benim sinirlendiğimi görünce. Artık bizim evin önüne gelmiştik. iyi geceler dikkat et kendine teşekkür ederim dedim. 1-2 adım attım. Seslendi bana, döndüm ben de arkamı. Sarılabilir miyiz diye sordu. Bende tabiki dedim sarıldık. Bana öyle sımsıkı sarıldı ki sanki hiç bırakmak istemiyormuşcasına, son defa sarılıyormuşcasına. Evet bende son defa olacağını bilseydim sabaha kadar, aylarca sarılabilirdim o an ona. Ama bilmiyordum...

Bir şekilde hep devam etmeye çalıştık çünkü birbirimizi kaybetmek istemiyorduk. O duygularını bastırmaya, ben o duyguları yok saymaya çalışmıştım. Bir akşam bana yılbaşında verdiği ayıcığı alarak onlara film izlemeye gittim. Biraz oturup sohbet ettikten sonra filmimizi izlemeye başlamıştık (I LOVE, ROSSY). Filmde sanki bizi anlatıyorlardı. Sonra düşündüm onunla olma ihtimalimi ama yine bir şey hissedemedim. Ona hep her şeyim derdim çünkü gerçekten her şeyim olarak görürdüm. Yukarıda anlatmış biraz bana babamın yokluğunu bile hissettirmedi. Eğer birini her şeyiniz olarak görüyorsanız, o da sizi sorgusuz sualsiz sevebiliyorsa onu kaybetmeyin. Benim de en büyük hatam burada başladı işte. Hep birbirimizin yanında olmuştuk. Biraz da bundan bahsetmek istiyorum. Lise 2 ye gidiyorduk farklı okullara, ben naklimi buraya aldırmıştım. Okuldan bir çocuk beni her gün tehdit ediyordu. Bu olay beni çok yıprattı. O bu olayı duyunca gözü dönmüş ve okuluma gelmişti. Çocuğu araştırıyordu ve yalvarıyordum ona bir şey yapmaması için. Gözü o sırada beni bile görmüyordu, birden ortadan kayboldu beni de uzaklaştırdılar okulun içine soktular. Ne olduğunu anlayamamıştım. Onu o halde görünce o kadar korkmuştum ki hayatımda bu kadar korktuğumu hatırlamıyorum. Ona bir şey olur korkusuyla. Ama o kadar cesurdu ki bütün okulu karşısına alabilmişti. Hep derdi senin saçının teline zarar verenin canını çok kötü yakarım diye. Bu kadar gözünün dönebileceğini hiçbir zaman düşünmemiştim. O olaydan sonra ona zarar vermekten o kadar korktum ki kendimi biraz daha uzaklaştırmıştım son zamanlardaki kavgalarımızın büyük sebebi de buydu. Benim kötü hissettiğimi anlamıyor sanıyordum ama bu yazıları okuduktan sonra beni benden daha iyi tanıdığının farkına vardım. Olayların en sonuna gelirsek de biz artık konuşmamaya karar verdik. Bu saatten sonra birbirimizle olmayacağını, onun bana hislerinin değişmeyeceğini, benim de ona karşı hislerimin olmayacağını anlamıştık çünkü. Arada yolda görürsek birbirimizi selam veriyorduk, doğum günlerimizde yazıyorduk o kadar. Ama hep bi gözünün benim üstümde olduğunu bilirdim. Hep bi yanımda olduğunu bilirdim onun o kadar kuvvetli bir bağ idi bu. Kopmuştuk ama birbirimizin yanındaydık. Arada bir mutsuz olduğu zaman arardı beni konuşurduk daha sonra tekrar başa sarar iki yabancı gibi olurduk. Bir gece saat 3.00 beni gizli numara aradı. Alo diye bir ses, Berkhan dedim, nasıl tanıdın sesimi dedi. Çünkü 1 yıl boyunca onun sesini duymamıştım. Arkadaşlar ne olursa olsun, kaç yıl geçerse geçsin ben onun sesinin frekanslarını zihnimden silemem. Biraz konuştuk, hayattan, her şeyden. Kendini mutlu hissettiğini her şeyin yolunda olduğunu söyledi.Ben anladım hem beni kandırıyordu hem kendini. Ne zaman konuşmak isterse hep var olduğumu söyledim. Ondan sonra bir daha hiç aramadı beni sadece yolda karşılaştık.
Birbirimize armağan olarak bir şarkı bıraktık: https://www.youtube.com/watch?v=FvbmEmd6cHU