Bi gün anne babası şehir dışına çıkmış, beni çağırdı eve, gittim oturduk film falan izledik, öpüşmeyle başlayıp yatağa kadar gitti iş, ilişkiye girgik, fakat beni şaşırtan nokta bakire olmasıydı, beklemiyodum açıkçası, ilk defa; bi kızın bakireliğini elinden aldığım için üzüldüm o gün, tamam bi kızın kendini size teslim etmesi güzel bi şeydi ama ben bunu haketmeyecek birisiydim, o günden sonra daha da yakınlaştık, biraz da mecbur hissediyodum kendimi, ayrılsak ve ileride tekrar aşık olsa durumu karşısındakine nasıl açıklayacak diye düşünüyodum.. Zaman geçti beni ailesiyle tanıştırmak istedi, kabul ettim, gittim ailesiyle tanıştım, mükemmel insanlardı, tertemiz ve masumlardı, tıpkı melike gibi, ama ben değer bilmiyodum, melikeyi aldatmaya başladım, başka kızlarla birlikte oldum, defalarca öğrendi melike, ama hep affetti, sırılsıklam ve çaresizce aşıktı bana, tıpkı benim yıllar önce olduğum gibi, kaç kere ağladı omzumda yapma diye, ama vazgeçemedim bi türlü.

Aslında olay şuydu: çok seviyodum onu, aşıktım, hem de zeynepten daha çok aşıktım, ama kendime kabul ettiremiyodum, aynı şeyleri yaşamaktan korkuyodum, onu kendimden uzaklaştırmaya çalışıyodum, kaç kere söyledim bırak beni benimle mutlu olamazsın üzülüyosun diye, sen yokken daha çok üzülüyorum derdi bana, sürekli ayrılıp barışırdık, dayanamazdık ayrı kalmaya, en son 1 mart 2014 te tekrar ayrıldık, bu sefer kararşlıydım barışmayacaktım tekrar, daha fazla üzmek istemiyodum onu, normalde ayrıldığımızda yine de konuşurduk mesajlaşırdık, bu sefer yazmadım da hiç, ayrılırken de kırdım onu biraz, 18 mart 2014 günü bi kızla kafede oturduk, kızı eve bıraktım ben de eve gidiyorum akşam saat 10 suları, telefonum çaldı, yabancı bi numara, telefonu değiştirmiştim, sim karta numaralar yoktu, açtım telefonu, efendim dedim.

Açtım telefonu, melikenin babası, nerdesin dedi, göztepedeyim dedim, bekle gelip alıcam dedi, tamam dedim, geldi aldı beni ama hiç konuşmuyo, hiçbi şey sormadım ben de, ama meraktan deliricem, bi hastaneye zütürdü beni, indik arabadan o önden ben arkadan yürüyoruz, odanın birine girdik, bi baktım melikem yatıyo bi odada, nefessiz, dayanamamış bensizliğe, canına kıymış, şok oldum, eridim orda, o yoktu artık, o an içimden bi çok şey kopup gitti, bağırdım, ağladım, kalbim sökülmüş gibiydi, yerlere yattım, sakinleştirdiler beni, babası sağlam bi tokat geçirdi bana, ağlamay başladı, aldı beni , evlerine, melikenin odasına zütürdü, girdim, her tarafta fotoğraflarımız var, bi de not bırakmış bana:
Denizimmm,
Sensizliğe dayanamıyorum, ben sensiz bi dünya istememiştim ki, seninle mutlu olmak istemiştim sadece, neden bıraktın ki beni, neden sevmedin beni, oysa ben seni çok sevmiştim, gözüm senden başkasını görmemişti, sen benim ilk aşkımdın, ben nasıl yaşarım sensiz, yaşayamam denizim, yaşayamam, ne olur affet beni, ben hep seni bekliyo olucam, burda olamadık ama diğer tarafta belki çok mutlu oluruz sevgilim, hoşçakal...
O an öyle bir acı çektim ki tarifi yok, ben de öldüm o gün orda, çoğu şey uçup gitti benden, elbiselerine sarılıp koklayıp ağladım sabaha kadar, ölsem o kadar acı çekmezdim, göğsüm yırtıldı, parçalandı sanki, hiç unutamadım onu, hiç hafiflemedi acım, her gün biraz daha arttı, her gün daha çok özledim onu, o an onu ne kadar çok sevdiğimi anladım, bi ömür de sevicem, artık ona kavuşacağım günü bekliyorum, o son aşkım olacak benim... O acı geçmiyo emin olun, 1.5 sene oldu, hala ilk günkü gibi acı çekiyorum, hiç çıkmıyo aklımdan, hayatımdan zevk almıyorum, acıdan ölücem bi gün...
siz siz olsun fırsatınız varken sevdiklerinizin kıymetini bilin...

senin dıbına koyayım huur evladı gerçekse senin dıbına koyayım sen bunu burda nasıl anlatırsın senin utanman yokmu bre huur çocugu sana birşey demiyorum...