benim gibi olan var mı

Dışarıda yürürken kare kare dizilmiş taşlara denk gelirsem , çizgiye basarsam hızlı yüriyim diyerek kendi kendime bir tik oluşturdum nasıl kurtulcam amk

kız arkadaşımlada 3 yıl olacaktı nerdeyse herşey güzeldi. evde 4 kişi olduğumuzdan gelen gidende çok oluyordu ve biraz biraz kabuğumdan çıkmaya başlamıştım böylelikle. bakın şimdi beyler benim durumum şu. yanımda bi arkadaşım olduğu zaman gayet rahatım relax moddayım. ancak yalnız olduğum zamanlarda toplum içinde çok çekingenim. gibime bile takmıcağım insanlardan utanıp çekiniyorum. şimdilik burada bırakıyorum. önerisi olanlar lütfen paylaşsınlar.iki gün sonra devam edicem. öptüm by

2010-2011 öğretim yılında yeni bi sınıfla beraberdim. bunlar bende 2-3 yaş küçüktü.91-92 stayla.ve ben yine sosyal fobimden dolayı kimseyle tanışamadım o sınıftanda. zaten 2 derse girdikten sonra bir dahada gitmedim okula. devam zorunluluğum yoktu zira. bununla beraber eve çıktığım çocuğun bir hayli çevresi vardı. onun arkadaşlarıyla sonra arkadaşlarının arkadaşlarıyla derken iyi kötü bi çevrem oldu beyler.

hiç düşünmeden ok dedim.2 eleman daha var onlarda gelsin dedi. çocukları hiç tanımamama rağmen olur dedim.ev bulundu eşyalar taşındı.ve memleketlere döndük. diğer 2 elemanı hiç görmemiştim bile. artık içimde bi umut tohumu filizlenmeye başlamıştı.yaz okulundan geriye kalan zamanda geçti ve yine döndük anasını gibtiğim bucasına.

işte böyle dostlarım.1.sınıfta 1.8 ortalama yapamayıp kaldım sınıfta.ev arkadaşıda bulamadım.o yaz birde yaz okuluna kaldım belki geçerim umuduyla sıkıntım 10 kat arttı koca yaz tek başıma kalınca.ona rağmen geçemedim sınıfımı. ancak yaz okulu zamanında bi komşum çocukla baya samimi olmaya başlamıştık.oda tek kalıyordu ama gayet sosyal bi binti.bu özgüvenini ne sağlıyordu bilmiyorum ama harbidende delikanlı çocuktu..ve ağustos ayının ortalarında beklediğim teklif geldi. beraber eve çıkalım mı?

komşularım 3-4 kişi aynı evde kalan sıradan sivilceli gözlüklü tek hayali milli olmak olan ergenlerdi. muhtemelen şuan hepsi incidedir (: herneyse bu elemanlar o kadar çok eğlenirlerdi ki kendi aralarında dalar dalar giderdim onların sesleri ince duvarlardan benim eve geldikçe..o sıralar kitap okumaya film izlemeye verdim kendimi.1 yılda yüzlerce kitap okuyup film izlemiştim. tüm paramı kitapyurdu. comda harcamaya başlamıştım.bir yandanda ev arkadaşı aramaya koyuldum. biyerden başlamak lazım dedim kendi kendime..bir gece pencerenin önündeki sallanan sandalyede oturuyorum. üzerimde kahverengi tonlarda bir röpteşambır elimde viski ve puro hulyalara dalmıştım.o anda kapı çaldı o kadar sevindim ki birisi geldi habersiz sürpriz yaptı dedim. koşa koşa çocuklar gibi kapıyı açtığımda elinde pizza kutusu olan bir motokuryeden başkası yoktu tabi. yanlış gelmiş bin.onu gönderdikten sonra çocuklar gibi ağlamaya başladım.

reserved

şuan kelimelerle dahi ifade edemeyeceğim bir kabustaydım. eski arkadaşlarımla telefonlaşmak dışında tek sosyal etkinliğim kız arkadaşımla gezip tozmak sızana kadar içmekti.o 2009-2010 yılında o kadar çok içtim ki yıl sonunda efes cirosunu %12.5 arttırdığında hiç şaşırmamıştım.

rezerved bir ara bende öyleydim panpa

gitgide tüm meziyetlerimi kaybetmeye başladım. müthiş bi özgüven kaybı yaşıyordum. derslerde hoca bişey sorduğunda asla elimi kaldırıp söz almaya cesaretim yoktu. kantinde kuyruğa girdiğimde utanıp sıkılmaya telefondaki eski mesajları okumaya başlıyordum.. evet binler o kadar yalnızdım ki.yalnızlığın ne demek olduğunu o zamanlar öğrenmeye başladım işte.bir mağazaya gidip bişey denediysem beğenmesem bile o kıyafeti almaya başladım. çünkü bırakıp çıkarsam ayıp olacak gibi geliyordu. tanımadığım biriyle konuşurken sesim değişik çıkmaya başlamıştı. özellikle sınıfta derslere bir ruh gibi girip çıkmaya başlamıştım. kimsenin dikkatini çekmez hayalet gibi girer çıkar evime dönerdim. okulun yanına gelen redbull arabasından bedava redbull almak varken ben gider bakkaldan alırdım 3-4 lira verip. kimseye adres bile soramaz olmuştum. kaç kere yanlış otobüse binip yanlış yerlere gittim bilemezsiniz.

@23 sakin panpa.

(bkz: kendimi ifşa ediyorum binleerrrrr/#58467893)

zor zamanlar başlamıştı benim için vesselam. kız arkadaşım dışında hiçkimsem olmadığını anlamıştım.. gitgide insanlarda uzaklaşmaya başlamıştım. derslere gidip o elemanların 'dün gece tamı tdıbına 3 tane bira bitirdim yeaa' tarzı muhabbetleri beni sarmamaya devam ediyordu. zira ben o öğleden sonraki derslere 4-5 tane efes sallamadan gitmeye tenezzül bile etmiyorum.o herkesin sevgilisi lisenin bini ben asosyal bi adam olup çıkmıştım.

bense 1+1 evimde tv karşısında çekirdek çıtlayıp 3-4 liralık şarap içerken üniversitenin neyinin farklı olduğunu düşünüp duruyordum.bu yaşıma kadar ailemden hiçbir baskı görmediğim için eski günlerden bi farkı olmamıştı benim için üniversitenin.

okulun ilk günü benim için tam bir hüsran olmuştu.. kimseyle tanışmamıştım.ve ertesi günlerdede bu böyle devam etti.. tanıdığım 2-3 sap dışında gerçektende hiçkimseyi tanımıyordum. tanıdıklarımda dışarıda görüşebileceğim türden insanlar değillerdi. neden değillerdi?
çünkü ben hayatın tüm güzelliklerini erken tüketmiştim.. alkol karı kız cigara yada en basitinden aileden uzakta olmak duygusu.. evet bu tanıdığım insanlar arasında daha önce hiçbir geceyi dışarda geçirmemiş olanlar vardı.. üniversite bu insanların beklentilerini fazlasıyla karşılamıştı. bense resmen bir boşluğa düşmüştüm. çünkü yıllardır bizlere vaadedilen lise zamanı yaşadıklarımızın hiçbişey olduğuydu. üniversite çok farklıydı. hayat o zaman güzeldi.

orta sıralardan birine oturdum. sınıftaki tiplere bakıp insanlar hakkında aşşağı yukarı bi fikir sahibi oluyordum.bu arada birbirini önceden tanıyan çok insan olduğunu farkettim. hoca daha gelmemişti. sınıfta konuşanlar kahkaha atıp gülenler ve benim gibi 5-10 tane etrafa aval aval bakınanlardan vardı.. canım müthiş sıkılıyordu. hiçkimseyi tanımadğımdan rahat olamıyordum. zaten ilk ders olduğundan hoca 15 dakka ders hakkında bilgilendirip serbest bıraktı. bende öğleden sonraki derse çok zaman olduğu için evin yolunu tuttum.

1.sınıfın ilk gününde heyecanla okula gittim. artık üniversite resmen başlıyordu. artık dersler amfilerde olacaktı. içimde gibimsonik bi heyecanla derse gittim. heyecanlıydım çünkü sınıfta tanıdığım hiç kimse yoktu. iibf sınıfları 150-200 kişilikti. sabah erken kalkıp hazırlandım. güzel bi gömlek giyip amfiye doğru yollandım. dersin başlamasına daha vardı kapıda sigara tellendirenlerin yanında kimseyle konuşmadan bi sigara içip sınıfa girdim.

iyisiyle kötüsüyle hazırlık sınıfı bitti. muvaffak olmuştum.1.sınıf beni beklerdi. neyse o yaz güzel bişekilde gitti. memleket tatil deniz güneş derken yaz bitti. teşrinievvel* ayına yaklaşırken okullar açıldı.

• teşrinievvel=ekim

sınıfta herkesi tanımama rağmen kafa dengi bulduğum 4-5 kişi vardı.. şunu da belirtiyim hocalarımız çok iyi melek gibi kadınlardı.en arka sıralarda oturur kendi aramızda taşak muhabbetleri yapardık.ama beni bu insanlarda uzaklaştıran bişeyler yok değildi.. hepsinde eski arkadaşlarımdan bişeyler arıyordum. buarada ben geldiğim ilk hafta tek başıma ev tutup eşya düzmüştüm. yengeniz yurda yerleşmişti.

reserve