27 yaşındayım ve size anlatıcak bir şeyim yok

ot gibi yaşadım beyler. tam 27 sene boyunca ot gibi yaşadım. kız arkadaşım olmadı bugüne kadar, kız eli bile tutmadım hiç, anca kasiyerde bozuk para alırken birkaç kere değmişliğim vardır. normal sosyal hayatım da olmadı. şu an dışarı çıkalım, iki bira içelim diyecek arkadaşım yok. olsa bile, bir mekana gidildiğinde gerçekten nasıl davranılması gerektiği konusunda en ufak bir fikrim dahi yok.

gerçekte hayatta bir şeyi başaramayanların internette sosyal olması gibi bir şey var malum. bende o da yok beyler. internette de tam bir silik gibi 2000 yılından beri dolaşıyorum. girdiğim hiçbir sözlükte, forumda popüler olamadım. msn'de beni en son 4 sene önce birisi ekledi düşünün.

birkaç anlatıcak bir şeyim var beyler. onları yazayım sonra copy paste yapın bari. bu başlıkta da başarısız olmayayım.

yine bazı asosyaller online oyunlara veriyor kendini malum. wow'dur, nayt online'dır filan. ben bunlarda da yine bir gib başaramadım. 2006 yılında knight'a başladım. bir karakter yaratıp oyuna girdim. solucanlar vardı, gidip solucanlarla kapıştım. bir solucanı yumruklayarak öldürdüm ama canım azaldı. diğer solucan gelip beni öldürdü beyler. oyunda solucan tarafından öldürülmüş tek kişi olabilirim. işte ondan beridir de online oyun oynamıyorum.

bir ara, 2008 ortalarında yabancı dizilere verdim kendimi. uyanıp akşama kadar dizi izliyordum. günün 16 saati filan dizi izliyordum diyebilirim. rüyalarımda farklı dizi karakterlerini bir dizide topluyordum. o kadar etkilemişti beni. sonucunda depresyona girdim ve verdiği acı dayanılmaz olunca doktora gittim. pgibotik özellikli depresyon dedi. o günden beri depresyonla uğraşıyorum.

uzun süredir güneş yüzü de görmüyorum. d vitamini ekgibliği başladı. eve güneş geçirmeyen perde almıştım 2 sene önce. 7/24 karanlıkta yaşıyorum. bu karanlıkta yaşama şeyi bende alkol ve uyuşturucu isteği yarattı. ama onda da başaramadım. yani gerçekten filmlerdeki gibi son paramı biraya vericem zannettim ama dıbına koduğumun birasını 2 taneden sonra içemiyordum. kusuyordum. hakeza uyuşturucu. uyuşturucu dediğim de esrar beyler. 2 kere denedim ikisinde de hayatımın en kötü günlerini yaşadım. sigara da içemiyorum. zevk vermiyor.

söyledim mi hatırlamıyorum, annemle yaşıyorum. babamla 10 sene önce filan ayrıldılar. babamın maddi durumu yerinde, bize yeticek kadar parayı aydan aya veriyor. ek olarak annemin emekli maaşı var, onu ben kullanıyorum. haliyle çalışmama gerek kalmıyor. kimse de bana çalış demiyor. kendimi işte bu yüzden çok işe yaramaz görüyorum ama bu durum beni asla intihara itmiyor. yani birkaç kez binanın tepesine çıkıp atlayabilir miyim acaba diye denedim ama demir korkuluklardan aşağı bile bakamadım.

geçen sene bu işe yaramama, asosyallik tak ettiğinde trenle türkiye'yi dolaşma fikri gelmişti aklıma. ilk olarak eskişehir'e gidicektim. gittim de. gidip kalıcak yer bulamayıp, bir gece sokakta buz havada sabahladıktan sonra istanbul'a geri döndüm. yine filmlerdeki özgür adam figürünün yanından bile geçemedim. o günden beri kendimi daha da mal hissediyorum.

biraz da üniversite yıllarından bahsedeyim. ortalama bir üniversitede işletme okudum. okuduğum süre zarfında devam zorunluluğu olmadığı için sınavdan sınava gittim üniversiteye. haliyle eve çıkıcak arkadaş da bulamadım. tek çıktım eve. eve kimse de gidip gelmiyordu. öyle mal gibi 4 sene boyunca tek başıma kısmen eşyasız evde yaşadım. hatta evde boş odalardan birini evdeki kediye ayırmıştım beyler. o kedi şimdi yaşamıyor. gerçekten isimlerini dahi bilmediğim üniversite arkadaşlarımdan çok daha fazla yararı dokunmuştu bana o kedinin. keşke şu an yanımda olsa.

bunları hatırladıkça anksiyete basıyor beni. dışarı çıkıp hava almazsam kafayı yiyecek gibi oluyorum. ondandır ki şimdi dışarı çıkıcam. sabaha doğru buralarda birileri olursa ne kadar taktan bir hayat yaşadığımı biraz daha anlatırım. halinize şükredersiniz siz de.

geldim beyler.

biraz kız durumunu anlatayım. hayatımda yalnızca bir kez bir kıza açılma girişiminde bulundum. onu da tahmin ettiğiniz gibi elime yüzüme bulaştırdım.

lise 2. sınıftayım. 2 senedir her gün aklımdan çıkaramadığım kıza açılma planlarım var. tabii bu işler nasıl yapılır, racon nedir bilmiyorum. bir gün okul çıkışı hoşlandığım kızı gördüm, yanında bir adamla yürüyorlar. ama sevgilisi değil biliyorum. yanına gidip seninle bir şeyler konuşabilir miyiz dedim. peki dedi ve konuştuk. ben derdimi anlatana kadar kıpkırmızı oldum, sonlara doğru kekelediğimi hatırlıyorum. kız hiçbir şey demeden yanımdan ayrıldı. hani ne yapmaya çalıştığımı anladı ama hiçbir şey demeden, sanki böyle bir konuşma olmamış gibi yanımdan ayrıldı. işte o günden beridir hiçbir kızla 1 dakikadan uzun konuşamadım.

çocukken de doğru düzgün bir hayatım olmadı. şişmandım, iyi futbol oynayamıyodum. ve bilirsiniz futbolu iyi oynamak çocuklar arasında büyük bir statü aracıdır. haliyle ezildim hep. futbol maçlarında adam yoksa kaleye geçtim, varsa kenardan izledim. zaten futbola da seyirci olarak bir ilgi göstermedim hiç. tabii sadece futbol değil hiçbir spor dalıyla yakından ilgili değilim.

ortaokuldayken sınıfa yeni birisi gelmişti. böyle sınıfta espri yapan, hareketli, bin çocuklar olur ya. onlardan. ben çocuktan geldiği günden itibaren uzak durmaya çalışıyordum. yani benim gibi birisiyle işi olmazdı zaten ama yine de bela olsun istemiyordum. bir gün tuvalette durduk yere beni arkadaşlarıyla tartakladılar. dediğim gibi beyler şişmandım, savunmasızdım ve bin çocuklar karşısında tepki bile veremiyordum. dayağın bitmesini bekleyip sınıfıma gidiyordum.

bu dayak mevzusu uzun süre sürdü. gidip kimseye şikayet edicek özgüvenim bile yoktu. zaten öyle abartı şekilde de dövemedikleri için vücudumda iz filan kalmıyordu. haliyle evdekilerin de haberi olmuyordu bu dayak işinden. ortaokul bitene kadar da dayandım işte. ama bazen hatırlayıp küçük çaplı sinir krizleri geçiriyorum. bana kalırsa hayatımın bu yönde olmasında büyük bir payı var o bin çocukların.

her neyse bu kadar asosyal, ezilmiş, dışlanmış birisi olarak benden beklenen muhtemelen kendi kendini çok geliştirmiş, entelektüel birisi olmamdır muhtemelen. ama hayır. hayatım boyunca okuduğum kitap sayısı iki. lisede ve ortaokulda okutulan zorunlu kitaplar hariç. internette de genelde boş boş şeyler okurum. takip ettiğim birkaç formspring ve twitter hesabı var. onları okurum. inci sözlük okurum. bu arada formspring'te en son geçen yıl birisi soru sordu. twitter'da 5'i fake olmak üzere 7 takipçim var.

ve görüldüğü üzere de bu başlıkta da başarılı olamadım. bu anlattıklarımı ispatlarcasına. hoşçakalın.

madem takip eden var yazayım.

genelde geceleri marketler kapanmadan önceki son 10 dakikada alışverişimi yaparım. marketler malum erken kapanıyor. kapanış saatinden sonraya kalırsam mecburen bakkala gitmek zorunda kalırım ki bu benim için işkencedir. girmemle çıkmam bir olur ve çoğu kez terlerim sıkıntıdan.

örneğin bir bakkala asla sık gitmem. bakkal benle samimiyet kurmaya çalışırsa, yine bekleriz, iyi akşamlar filan derse de asla uğramam o bakkala bir daha. hatta beyler şu kadarını söyleyeyim size, bir ara kapıcı benimle selam-merhaba muhabbetine girmişti. bir gün yine evden çıkıcam, kapıcı bina girişini temizliyor. adamla selamlaşmamak için yangın merdivenini kullanarak terk ettim binayı.

şişmanlığımdan muzdarip olduğumu söylemiştim. bunu artık asosyalliğimle kamufle ederek daha sıkıntsız bir hayat yaşıyorum ama illa ki insanla diyalog kurduğum oluyor. örneğin burger king'ten sipariş veriyorum, siparişi getiren adamın afiyet olsun derkenki yüz ifadesi bile beni hayattan soğutup karanlık odama geri döndürmeye yetiyor. o küçümseyici yüz ifadesi öyle bir şey ki beyler, muhtemelen ölene kadar karşılaşmıycaksınız bile o ifadeyle. ben bunu gibtiğimin yemek siparişinde çoğu kez yaşıyorum.

daha fazla yazmayacağım. bu başlığın efsane olması beni korkutur. ellerim titrer, yazamam. zaten yeteri kadar ibret aldığınızı umuyorum. aklıma ileride asosyallik sebepli yaşadığım ekstrem olaylar aklıma gelir yazarım. kendinize iyi bakın.