17 ağustos depremini hatırlayanlar yazsın

@18 lise 2 de beyler

@195 s.holmes musun watson mısın bin helal olsun verdim şukunu

çok değişik duygu çok. anlamıyorsun ne olduğunu daha 8 yaşındasın cedric gibiydim o zamanlar aq. şansa bakın ki o gün düşüpte kafamı kaldırıma çarpmıştım ve doktor uyutmamaya çalışın demişti. annem beni koynuna alıp uyutucaktı saat 2:30 falan. yattım ben uyumuşum. uyandığımda artık bazı şeyler için çok geçti. telaşmı dersiniz panikmi dersiniz ne derseniz diyin ama bu afeti göz ardı etmeyin ettirmeyin. yok olmuştu sanki bütün adapazarı hatırlanmıyordu o güzel günler. yokluk sıcak ceset kokusu susuzluk açlık..ne ararsanız vardı adapazarında. istemiyordu kimse yaşamak herkes allaha isyandaydı madem vurdun kökten al bizi diyorlardı ama "o" bizi dinlemiyordu. deliren mi dersiniz çıldıran mı herkes burdaydı tıpkı yağmacısından tut hırsızına olduğu kadar. bir daha asla toparlanamaz denen adapazarı sil baştan yapılandı yeniden kuruldu adeta. ancak o içerimizdeki enkazlar asla kaldırılamadı ve asla biz yeniden yapılanamadık.

özet geç diyen huur çocuklarına gelsin bu: geçmiyorum lan anasını gibtiklerim okuyun ve biraz içiniz sızlasın huur çocukları!

bu arada beyler bende istanbulda en şiddetli hissedilen yeşilköy taraflarındaydım deprem anı. ev giriş katta oldugu için odamın penceresinden dışarı atladım bir baktım kuşlar kaçışıyor köpekler havlaşıyor kediler miyavlıyor. dedim mına koyim noluyo. 12 yasındamıydım neydim deprem nedir bilmiyorum. beyaz ışık falanda yoktu amk bazı binler zütünden sallıyo. dolunay vardı o ayrı. ama bi daha yaşamak istemem.

başlık zütünüze minumum değerli yerlerinize girsin.

al bin ; 17 ağustos 03:00 adapazarı, 5 katlı binanın 3.katındayım. yaz olduğu için salonda yatıyorum. hayattaki tek kardeşim olan kardeşimde kendi odamda gece cine 5 izlemek için salonu seçmiştim. sonra uykuya dalmıştım sonra sallanmaya başladık. ne olduğunu anlayamadım amk bir yere yattım o an hiç birşey düşünmüyordum annee babaa demekten başka çare yok sonra kolumu, vücud uzuvlarımı hissedemedim ve nasıl oldu anlamadım ben çıktım yani çıkarıldım oksijen tüpü ve birkaç doktor hemşire sonra kendime geldim koşa koşa eve gittim bina yok annem babam yok kardeşim yok. o an ki ruh halini anlatmama gerekte yok amk 8 saat sonra annem ve babam çıktı allah bağışladı ama kardeşim yok. kendi ellerimle kazdım biliyormusun huur çocuğu kendi ellerimle kazdım kendi ellerimizle bulduk bin kurusu şimdi sadece gidip dua ediyorum.

bu başlığı açan bine mutlumusun amın oğlu..

tmm beyler bu başlık bitsin artık hepimizin acısı var

depremden 3 saat önce yalovadan istanbula feribotla geçiyoduk. havadaki yıldız sayısı o kadar fazlaydı ki elinizi uzatsanız yıldızlardan birini kapacaksınız gibiydi. ayın erken ve garip bi şekilde batışını denizin ortasından geçerken görmüştük ama anlam verememiştik.eve gittiğimizde herkes uyumuştu.ve ben depremi hissetmedim. deprem bittiği sırada annem odamın kapısına gelip bana seslendiğinde uyanmıştım ne olduğunu anlamamıştım o zaman daha 5. sınıfa gidiyodum ve deprem hakkında hiç bişey bilmiyodum. 6. kattan merdivenlerle aşağıya o karanlıkta nası indiğimizi çok iyi hatırlıyorum.ve dışarıya çıktığımda ki o panik havasını gördüğümde korkmuştum. radyodan ölülerin ve yaralıların sayısını duyduğum da bunun hiç adil olmadığını düşünmüştüm.
umarım bi daha böyle bişey yaşanmaz her ne kadar istanbul depremi olcak deselerde.

ccc değirmendere merkez ccc

11 yaşında ve karamürseldeydim. depremin ardından 2-3 sene yüzükoyun şekilde yatamadım kendi kalp çarpıntıma uyanıyordum vay amk neler neler

unutulmaz, unutanların ak. karamürseldeydim bende o gece. hayatımın en kötü 3 ayını yaşadım. berbat birşeydi. bir daha yaşanmasın demek saçma olur lakin bri daha yaşandığında bu kadar kayıp verilmez umarım diyebiliri. öelenlerin ruhları şadolsun. geride kalan ve acısı olan bütün arkadaşların acısını paylaşıyorum sabır.

not: seviye yükseltmeyin, am züt meme yazanların ve/veya başlığı ti ye alanların anasını gibeyim.

sakarya merkez göçük altı herkes. amk gib kadar delikten çıkmıştık

@203 bende karamürseldeydim hacı

gökyüzü cidden kıpkırmızydı. işi bilen varsa anlatsın nedenini 10 sene oldu hala kafamda soru işareti

:((((((((((((((((((

valal 12.5 falandım yok la gerçekte 5 yaşındaydım. Yalova Çınarcıktaydım. Dışarı çıkarttı annem beni kollarında. Aşşada bir itfaiye yeri vardı. Oraya gittik. Etrafa bir baktım bir sürü insan çıplak. Çocukluk travmam buydu heralde. ilk gün arabada yattık. 2. gün dağda bişey olmaz dediler dağa gittik 3 aile. Dağda 1 gün geçirdik. Sonra binaya döndük. beni çıkartmadılar 1 yıl sonra gittiğimizde balkondan deniz görünmeye başlamışdı. Önümüzdeki 3 bina yıkılmış. Etrafta sadece bizim bina ve 2 tane yana yatmış bina vardı. Gerçekten bunu hatırlatanı gibiyim.

düzce depremini yaşayan düzceli arkadaşımın anlattıkları'depremden 20 dk sonra yol boyunca yürüyoduk yıkılmış evlerin altından gelen inlemeler ve yardım çığlıkları bazı evlerde yangın çıkmış bazıları canlı bir şekilde yanarak öldüler sanırım' anlatımında bile insanın kanını donduruyordu Allah bir daha yaşatmasın o günleri

gece dışarda kalmıştık , kötüydü be

televizyonda şirinler vardı ne küfretmiştim gibiim izleyemiyorum diye.

@17 ergenligi yeni yeni atlatıyorm diyosn yani

ben hatırlıyorum hatırlamakta istemiyorum.ama hatırlıyorum.
iki gün öncesinde sünnet olduydum."ulan rahat rahat yatamadık he".
depremden saatler öncesinde yıldızlar o kadar yakındı ki elinizi uzatsanız tutacaktınız sanki. yakın oldukları kadarda çoktular lan hayatımda hiç o kadar yıldız görmemiştim. depremden sanki sonra hepsi yok oldu.
gece tuvalete kaldırmıştı annem. hafif hafif salandı böyle vitrin falan önce sonra zangır zungur sallandık. korkudan hala nasıl yaptığımı anlamadığım o atlayışımı yapmıştım.bi 3 metre sıçar pozisyondan ileri doğru atılmıştım.zar zor duvarlara çarpa çarpa dışarı çıktık.
büyük bi meydanda toplandık. tabi millet çığlık kıyamet.bi dede de ortalık çok sakin ya milleti biraz telaşlandırayım diye konuşmaya başladı."yok insanların günahlarından oldu yok bu büyük bi kıyamet alameti hepimiz sonu yakındır falan diye".sonra üstümüze kamyon çıkıyodu ama onu salla o uzun hikaye. sonra sabah oldu gece vardiyasından gelen dayım baya şey anlattı "dükkanlar yağmalanmış,bir sürü bina çökmüş falan".sonra bi on-onbeş gün topçularda su deposunun üstünde kaldık. bazı geceler populasyon tüpraş patlıycakmış söylentileri nedeniyle artıyodu bazen azalıyodu. böyle bişeyler oldu işte.