asosyallikte rakip tanımam

nerdeyse aynıyız panpa. ama benim durum biraz farklı. küçükken çok sosyal akıllı ve özgüvenli bi çocuktum. herhalde hiçbirşeyin farkında olmamamla alakalıydı. büyüdükçe olayları daha çok anladıkça daha çok düşünmeye başladım. tipsiz sayılırım ama yoklukta (baya yoklukta) giderim olabilir. kızın kendisi söyledi sadece biraz özgüvene ihtiyacım olduğunu. aile yönünden konuşmak bile istemiyorum. sevgisiz başlayan evlilik ve tam benim gelişme çağıma denk gelen yıkım aşaması. şu an ayrılar zaten boşanıyorlar. bende senin gibiyim ama daha inancım sağlam. büyüdükçe içime kapandım. insanların neden böyle olduğunu düşünmeye başladım. ve onlardan soğudum. anadolu lisesi kazanmıştım o zaman. liseye başladıktan hemen sonra tam ergenlik başladığı zaman aile dağılmaya başladı. anadolu lisesinde 2 kere kalma tehlikesi yaşadım ki bunları hakedicek hiçbirşey yapmadım. herzaman dürüsttüm. kimse bilmeden hep iyilik yapardım yada bilerek ne farkederki. aile böyle olunca ilk evre başladı. arkadaşlarıma bakınca neyim ekgibti ? neden onlar güzel bir beden ve mutlu bir yaşama sahiptide ben değildim. kişilik ve beyin olarak hepsinden üstündüm. ama neden ben. onlar istediği gibi gezer tozarken ben parasızlık nedeniyle evdeydim hep. asosyalliğimde böyle başladı. aile bitince insanları izlemeye başladım. fazla riyakardılar. gereksiz kavgalar bencillik dizboyu. çok arkadaşım yok ama genel olarak iyi insanlar. isteyince çok sosyal olabiliyorum ama içimden gelmiyor... ,...