siz hiç evden kaçtınız mı lan

pijamalarımı giymedim bile, anam yine gelirse beni bu halde görsün istiyordum, üzülsün istiyordum... ne hale düştüğümü görsün... daha çok şefkat göstersin bana, öpsün, öpmek istedikçe ben kaçırayım öpmek istediği yeri... üzeyim onu... bunu isteyerek yapmıyordum ama yapacaklarını bildiğim için yapıyordum... umursız değildi anam. o bin kere öpmeye yeltense, ben bin kere de kaçırsam o yine de bin biri denerdi... anamdı o, babam gibi değildi... severdi beni... ne yaparsam yapayım kızmazdı... anne yüreği öyle bir şey herhalde... bir taraftan da kızdığımı anlasın diyordum, kızdığımı anlasın o da babama tavır yapsın istiyordum... gücenmiştim, kırılmıştım ve incinmiştim...

giderken de babama sözler bırakıyordum... baba diyordum ama dişlerimi sıkarak... sanki babamla konuşaral... artık benim için çalışmak zorunda kalmayacaksın... bana zaman harcayamacaksın, serseri dediğin bu oğlun yüzünü yere düşürecek diyordum... gideceğim zengin olacağım anamı da kardeşlerimi de yanıma alacağım, göreceksin diyordum... ev de senin olsun, saat 10 da... sevmediğin beğenmediğin bu çocuk büyüyecek... adam olacak... seni utandıracak diyordum...

anam gelmedi ben de çoraplarımı çıkardım... pijamamı giydim.. kaçarken giyeceğim kıyafeti de hazırladım... yarı uyukluyor halde sabah ezanını bekliyorum...

uyuklarken kaçışımı da hayal ediyordum, güzel olacaktı her şey... çok güzel olacaktı...

ama olmadı, hiçbir şey de güzel olmadı..