Seslenen kişinin sesi tanıdıktı hatta kafamı çevirip baktığımda aslı olduğunu gördüm. Aslı neden burdaydı? Beni takip etmiyorsa yeni bir tesadüf daha mıydı ? Peki yanında kim vardı ? Çok tanıdık geliyordu o dudaklar. Tabi ki ablası zeynepti yanında duran...
Annemin cenazesinden sonra 1 kere bile görmemiştim zeynebi. Hiç değişmemişti hala o koca dudakları güzelliğine güzellik katan siyah saçları. En son gördüğüm zeynepti hala. Ben onunla geçirdiğim zamanları bir bir hatırlarken o da bana takılı kalmış gözlerini bile kırpmıyordu. Aslı yaklaştı

A: ne işin var burda

Kulağım rolü gereği duymuştu sorusunu ama diğer hiçbir uzvum onda değildi zeynebe takılı kalmıştım ardından dürttü ve bir daha sordu aslı " burda ne işin var?"

Kafamı aslıya çevirip

B: kız arkadaşımla yemek yemeye geldim, dedim.

Bunu dedikten sonra az uzağımda duran zeynep hızlı adımlarla masasına çöktüğümüz çiftin yanına gitti. Adam zeynebe

A: nerden tanıyorsunuz bu genci kızım dedi

Artık taşlar yerine oturdu. Rezervli yerine oturduğumuz çift zeyneple aslının anne ve babasıydı.

Zeynep suskunluğunu bozdu

Z: bilmem aslının arkadaşı herhalde, dedi.

Kızmıştım bu lafı duyunca. Zaten zeynepte kızacağımı bile bile söylemişti bunu. Bakışlarımla anlatıyordum zeynebe bu sözün ne kadar ağır olduğunu ama tekrar neyse dedim içimden ve

B: kusura bakma abicim tekrardan siz devam edebilirsiniz, dedim ve çiğdemin elinden tuttum. Ardından hesabı ödeyip çıktım mekandan