Bir insanın hayatı bu kadar kısa sürede nasıl değişir diyebilirsiniz ama oluyor işte. Daha 1 hafta önce kendi halinde olan ve eline sapan bile almamış bir genç şimdi cepheye gidiyor. En azından abim var. Ona güveniyorum. Arkadaş ortdıbına vardığımızda herkes mutluydu. Biz arkadaş olarak 5 kişiyiz. Abim, ben, Brenda, Carolina ve Viktor.
Brenda şarkıcı olmak ve dünyada turnelere çıkmak istiyor. Bu onun en büyük hayali. Viktor ile birlikteler.
Carolina ise hemşire okulunu bitirdi ve askeri hastaneye atanacak. Abime karşı bir şeyler hissediyor ama belli edemiyor.
Viktor ise babasının terzihanesinde çalışıyor. Kendisi Bir Yahudi. Son zamanlarda olanlar sonucunda rahatça dolaşamıyor.
içeri girdik ve oturduk. Brenda içkileri doldurdu ve kutlamaya başladık.
(B:Brenda C:Carolina V:Viktor W:Wilhelm B:Ben)
B: Asker dostlarımız için Şerefe!
C: Führer savaşın Noel'de biteceğini söyledi. O zaman hepimiz Noel'de burada buluşuyoruz anlaştık mı?
Herkes: Evet olur.
Viktor son bir kez fotoğramızı çekti ve hepimize birer tane verdi. Kucaklaştık ve sözleşerek ayrıldık. Herkes savaşın kazanılacağını düşünüyordu. Fakat benim içimde bir sıkıntı vardı. Bunu abime söylediğimde kapa çeneni gibi bir tepkiyle karşılaştım. Umarım savaş kolay geçer ve biter. Tanrıdan tek ümidim bu. Şanlı Alman ordusu bunu da kazanır... Değil mi?