Köpek gibi uykunuz olur da hani uyursan bir daha uyanamayacağınızı düşünüp direnirsiniz ya işte tam da böyle bir ruha hali içindeydim. Uyusam bir daha asla uyanamayacağım. Korkuyorum anne gel yanımda dur desem gelmeyecek biliyorum. Kocaman adam oldun, neyden korkuyorsun deyin geçiştirecek. Gövdem ve başım her an daha da ağırlaşıyor, kendimi bir çay kaşığı miktarındaki toprağı on binlerce ton ağırlığındaki devasa bir gezegene eş değer görüyorum. Öylesine ki üzerinde yattığım yatağın bu ağırlığa nasıl dayandığı hayretini de aklımdan çıkaramıyorum. Demekti diyorum kendi kendime o kadar da ağır değilim. 70 kg civarı. Kendimi düşünüyorum. Kimim ben. Aslında kim olduğumu da biliyorum. Ne zaman doğduğumu, yaşımı, memleketimi, her şeyi biliyorum da kendimi bilen bu ben her zamanki ben değilim de başka biriyim. Her bir şeyimi sanki yeni keşfeden biriyim ben. Ve aslında bu ben, hiç ben olmadığım bir benim. Aldığım nefesi bile yeni keşfeden bu ben gerçekten ben olabilir miyim? Yok. Tam olarak o da değil. Bu nefes benim nefesim mi? Bir insan nasıl aynı anda bir yandan nefes alırken aynı anda aldığı nefesi verebilir ki? Böyle bir şey olabilir mi ki? Hem verdiği nefes insanınkendi ensesine sıcak sıcak değer mi ki? Anne! Korkuyorum.