evet yok demişti bana. olmasın da dedim bacaklarını kırarım. gülüştük biraz. ben burada onun abisi gibiydim. çekinmiş olacak ki
söyleyemedi. üstelemedim ben de. o sırada telefonum çaldı. arayan zeynepti. açyım. uykudan uyanmış gibi çatallaşmış bir ses tonu vardı. nerelerdesin niye cevap
vermiyorsun dedi. biraz muhabbetten sonra kapattım telefonu. meirayı bana manalı manalı bakarken yakaladım. bakışları şu yöndeydi: evet sinsi olanlar hep kazanır.
ama geçekten sevenler kaybeder. hayır diye sildim bu düşünceyi kafamdan. kaybenen kimse yoktu. yoksa var mıydı. ebru ve hakan kaybetmiş. ben ve zeynep kazanmış mıydık
. ben kazanmış mıydım. kazandıysam bu halim neydi. hakan mı evet uzun bir aradan sonra aklıma gelen arkadaşım. ne yapıyordu acaba. aradım hakanı ses tonu gayet
iyidi. abdullahla oturuyoruz gel bize katıl dedi. yorulmuştum tüm gün yaşadıklarım bana yetmişti. yarın dedim umarsızca. yarın beraber yemek yiyelim mi
atladı hemen tabi oğlum tabi diye. tamam dedim ve kapadım telefonu. bu 3. toplu yameğimiz olacaktı. ilkinde meira ile tanıştırmıştım. sonrakinde zeynep de vardı. bu kez
zeynep olacak mıydı. buna sonra karar veririm deyip geçiştirdim kafamda. eve kadar gelmiştik.