Yeterince uzaklaştıktan sonra koşmayı bıraktım. Nefes nefese kalmıştım. Ağır adımlarla yürüyor bir yandan da düşünüyordum. Kadın doğruyu söylemiş olabilir miydi? Eğer doğru söylediyse ibranice konuştuğu şeyleri nasıl anlayabilmiştim? Daha da tuhafı neden direk Türkçe olarak duymuştum? ibranice bilmediğime yüzde yüz emindim. Kadını o şekilde fırlatan Cânn mıydı? Kafamda ki sorular iki katına çıkmıştı. Birden her zaman ki duyduğum ses daha korkutucu bir şekilde yankılanmıştı kulağımda..

Bana gel !..

Bu sefer anlamıştım. Gözlerim açılmıştı. Eskiden bilmediğim bir dilde kulağımda yankılanan sesi artık anlayabiliyordum.. Bu daha da dehşete kapılmama yok açmıştı. Çünkü bana olan her neyse, belli ki gittikçe güçleniyor ve beni hakimiyeti altına alıyordu. Buraya gelmem boş çıkmış hatta belki de daha da ilerlemesine yol açmıştı her şeyin.. O an kadının savrulma anı gözümün önüne geldi. Tuhaf bir şekilde hoşuma gitmiş gibiydi. Acaba Cânn beni koruyor muydu? Neden korusun ki?

Artık önceliğim babamı bulmaya gelmişti. Belli ki babam bir şeyleri çoktan biliyordu. Onu bulmam gerektiği düşüncesi bir anlık aklıma gereksiz gibi gelmiş ve düşünce hemen silinip gitmişti. Bir anlıkta olsa beni şüphelendirmişti. O an telefonum çaldı..

- Efendim?

+ Alo? Okan Bey?

- Buyrun?

+ Okan Bey.. Anneniz.. Başınız sağolsun..

Yaptıklarından dolayı halen kinle dolup taşmama rağmen gözlerimin dolduğunu hissetmiştim..