üzerimi çıkarıp kendimi yatağa attım. sırt üstü yatıp düşünmeye başladım. aradan bir gün geçmişti ama hislerimde zerre değişiklik olmamıştı. ben şehirler değiştirmiştim. olmamıştı. günler geçmişti. işler yapılmış değişik şeyler başarmıştım. baharı en son gördüğümün üzerinden neredeyse aylar geçmişti. bana sorarsanız bir asırdır baharı görmüyodum. içim o derecedeydi. beyler çok seviyodum. bana wie'den sonra bu kadar aşk duyduğum tek kadın bahardı. onu zamanında size ailemle tanıştırdığımı söyledim. önceki hikayemde sizle hikayemi paylaşırken ailemden hiç bahsetmemiştim. çünkü ailem yoktu. ve bunu ne dile getirmek nede üzerinde konuşmak istiyodum. çünkü benim gibi yıllarca yalnız yaşamış ve bazı şeyleri ekgib olarak büyümüş birisi böyle şeyler konuşulduğunda iyi şeyler hissetmez. benide sizler gibi normal insanlar gibi görün istemiştim. sizin gibi benimde birer ailem olduğunu. sizin gibi. normal olmak istedim lan. normal hissetmek istedim en azından. hissetttimde. sizle bi aile gibi olduğumuzu hissettim. konuşmayı hissettim. birileri için değerli olmayı yolumun gözlenmesini hissettim amk. akşam eve gelince napıyonuz beyler diyebileceğim , hadi olum gel artık ya ne çalıştın ki diye mesajlar yağdıran, arayıp soran insanlar olmasını istedim. olduda. bunu hissettim. çok şey paylaştım. o zaman anlatamadım. ama baharı tanıdığımda ve işler ciddiye bindiğinde onu memlekete zütürdüm. size ailemle tanıştırdım demiştim. mezarlarına gittik. her ikisininde. zaten yan yanalar. baharı takdim ettim. konuştum orda. birazcık tırsmış olabilir belki ama. mezar taşlarına saygıyla eğilip selam verdi. elini sürüp taşlarını öperek ellerinden öpmüş oldu. arada yazdığım diyaloglarsa tahmin ettiğim diyaloglardı. yaşanmasını istediklerim. olmasını beklediklerim. baharın bendeki önemi. o yüzden çok çok fazlaydı. umarım anlayabilirsiniz.