(bkz: Part 10)

3 gün sonrası için gün almıştım. Berna çok korkuyordu, ancak hiçbirşey söylemiyordu bana sadece ağlıyordu. O an içimden sarılmak geldi ona, sarıldımda. "korkma ben yanındayım" dedim. "ne zamana kadar yanımdasın, çocuğundan kurtulana kadar mı? çocuğumuzu öldürene kadar mı? biz napıyoruz ya Allah kahretsin" dedi. içim acıdı o an ne diyeceğimi bilemedim.

Ellerimin titrediğini farkettim, üzerimdeki bu şey sinir miydi, korku muydu, üzüntü müydü bilmiyordum. Gözlerim doldu, ancak yaşlar gözümden boşalmadan gel bırakayım seni evine diyerek tutup kolundan kaldırdım. Ağlaması durmuyordu, evde ailesinin birşey anlamaması için sakinleşmesini söyledim. peki dedi sadece. Evinin önüne gelmiştik tam araabadan inecekti ki tuttum kolundan çektim kendime, öptüm dudaklarından. Kendini hızlı bir refleks ile geri çekti. "olmaz hayır olmaz" diyerek indi arabadan eve doğru yürümeye başladı.