Fakir bir ailenin 2. cocuguydum. Abim ayakkabi boyuyor bense boyadigi yerin karsisindaki fastfood satan karavanda calisiyordum. abiminde benimde giymeye ayakkabimiz yoktu. Tabiki vardi ancak kis yaklasiyor ve bez ayakkabilarin icinde yirtiklardan soguk alan ayaklarimiz kisa hazir degildi.

O donemlerde abim hem eve ekmek parasi goturuyor hemde kalan parayi ayakkabi almak icin biriktiriyordu. Ben abim ise gittiginde gidip gun icindeki yemek ihtiyacimiz icin calisiyordum.

Eninde sonunda biriken parayla ayakkabi almistik. Paramiz iki ayakkabiya yetmedigi icin tek ayakkabi alip ortaklasa kullanmak zorundaydik. Abim ayakkabilarini o kadar seviyordu ki havalar iyice sogumadan giymemeye calisiyor yataginin altinda sakliyordu.

Bir gun abim hasta oldu. Babam onu hastaneye goturmek icin sabah erkenden uyanmisti ve abimide alip evden ciktilar. Bende cocugum iste ayakkabilari giymeye ve sokaktaki arkadaslara ayakkabimla hava atmak icin heveslenmistim.

Yatagin altindan kutusunda duran ayakkabilari cikardim ve giyip disari ciktim. Degigib bi cevrem vardi arabalara yumurta atmak icin sahil yoluna cikmistik. Atilan yumurta arabanin icine girmesiyle arabanin sahibi arabadan inip bizi kovalamaya baslayinca isler degismisti. Hepimiz ayri ayri kosuyorduk ve aksi gibi adamda beni takip ediyordu. Okulun citlerinin uzerinden atlarken ayagim tellere takilmis ve paramparca olmustu. Abimin neredeyse 3 ay calisip aldigi ayakkabi parcalanmisti.

Eve geldigimde ayakkabilari yerine koyup uyudum. Abim eninde sonunda gorecekti ancak tek carem oydu.

Ayakkabilari gordugunde hirsindan agliyordu onun o halini gorunce bende aglamaya basladim ancak bi nafileydi kurtulamicaktim abimin sinirinden sadece bir samar atti ve aglayarak suratima bakti iste o an icim parcalandi panpalar hatirladikca somunenin kenarinda visne agacindan yapilmis odunlarimla atesi alevlendirir puromu yakar ve hawai manzarasi esliginde efkarlanirim... Klavyemde ingiltereden aldigim bilgisayar oldugu icin boyle kusura bakmayin.