Her şey geçen sene bu günlerde başlamıştı. Mezhep arayışındaydım, bazı hükümleri farklı geliyordu. En sonunda mezhepsiz bir Müslüman olabilirim dedim. Öyle olduktan sonra, Ateistler, Agnostikler, Deistler ve farklı dinlerden insanlarla karşılaştım. Ben hep üzülürdüm. Hristiyan olup da çok iyi insanlar var, neden cennete gidemiyorlar diye. Sonra günlerden bir gün, bir hristiyan forumuna denk geldim. Konu açılmıştı, soru şuydu... Çok sevdiğim bir dostum Müslüman olarak öldü. Onun için ne yapılabilir ? Yorumlarda da dua her şeyi değiştirir, dua et felan yazıyordu. Kimisi kurtulamamıştır diyordu. Bu olay bende bomba etkisi yaptı. Basit bir araştırmayla bile insan, aslında bildiğini sandığı şeyleri zannettiğini fark ediyor. Bu da iyi bir noktadır aslında. 2,3 aylık araştırmanın sonunda fark edilebiliyor. 1 sene oldu. Beynime virüs gibi yapıştı. Sabah kalkar kalkmaz Tanrı var mı diye düşünüyorum. Neden dinozorları yarattı diyorum. Neden bizi bir bedeviye inanmaya mahkum ettin, neden Suriye'de insanlar ölüyor, açlık var savaş var dersin. Sonra kendi zihninle konuştuğunu fark edersin. Aslında Tanrı dediğin şeyin, kişinin kendi vicdanı ve onun dayatmaları olduğunu fark etmişsindir. Artık bir inanç meselesi de değildir. O virüslü düşünceye karşı aklen ve vicdanan bir mücadele başlatırsın. Hayatının en az 2 küsur yılını ya varsa ? sorusuyla yüzleşerek geçireceksin. Kazanırsan Ateist, çekimser kalırsan Agnostik, kaybedersen Deist olursun. Ama asla bir daha kilisede ağlayan bir ruhban, veya camide coşan bir molla olamayacaksındır. Bu tecrübenin sonu buraya çıkıyor... *