Eşimi o günden sonra görmedim. Ailesi de öyle. Arkadaşımın izini bulamadım. Muhtemelen eşim beni korumak ve onu öldürmemem için haber verdi. ama utancından da ortadan kayboldu. Içim içimi yiyor. Hayat öylesine boş geliyor ki. sabah kalktığımda, akşam işten gelirken, naparsam yapayım onu yaparken sarhoş gibiyim. Kendimi dışardan izliyor gibiyim. Aptal gibiyim. Sanki herkes bir şey saklıyor gibi.

Eşimi arıyorum. Bulursam naparım nolur bilmiyorum. Sağ olmasını diliyorum. Acı çekmemesini diliyorum ama onu bulsam onu yeniden sevebilir miyim, unutabilir miyiz düşünmeden edemiyorum ve düşünmeye başladıkça da düşünmemeye çalışıyorum. Eşim aklıma geldikçe o görüntüler geliyor aklıma. tiksiniyorum hayatımdan.

Sahipsiz bir anahtar gibiyim. Kimsesiz, çaresiz ve umutsuz.