1997 de şizofreni bir çocuk olarak hayata gözlerimi açtım ancak sizofreni olduğum için hayatta hep bir adım geride başladığımı biliyordum okul hayatımda hep sıkıntı çektim ancak bir iyi yanım vardı bir ikizim vardı benle tıpatıp aynı olan bir ikizim bu hayatımda karşıma çıkan problemleri çözmemde yardımcı olacak bir yoldaş
11 yaşındayım hiçbir arkadaşım yok ve çocukluk yılları kendimi tutmaya okulda delirmeyeye çalışıyorum çünkü delirmek için bir çok sebep var ve beni delirtecek bir sebep karşıma çıkmıştı bir çocuk şizofreni olduğumu biliyormuş ve benle dalga geçmeye başladı ancak bu benim için çok ufak bir sebep çünkü hergün başıma geliyor alıştığım bir olay yani ancak anneme küfretmesi beni baştan çıkardı sabır bardağım taşmıştı ve o çocuğun kafasını yere vurarak komaya sokmuştum neyseki çocuk ölmemişti ancak şöyle düşenebilirsiz "benim de anneme küfretse bende döverdim" ancak ben çocuğun kafasını yarmış ve çocuğu 38 gün komada bırakmıştım
15 yaşındayım ikizim ve birkaç arkadaşla bi kahvede oturmuş batak oynuyoruz kahvede bir genç bizim masamıza fazla uzak olmayan bi yerde oturmuş arkadaş grubu ile oyun oynuyor benim hayatta sahip olduğum en değerli varlık ikizimle tartıştılar ve ikizime içi sıcak çay olan çay bardağını fırlattı bende delirdim genci dövdükten sonra kahvenin ocağında bulunan kaynar suyu gencin kafasından aşağı boşaltım ve genç oracıkta can vermişti ancak kahvedi iki masa dışında kimse yok bide kahveci ağabey ben oradan hızla uzaklaştım kamera yok birşey yok beni zanlı olarak görmüşler ve karakola zütürmek için evden almaya polisler gelmişti işte uğruna canıma feda edeceğim ikizim polislerin devildick kim diye sorusuna benim diye cevap vererek karakola gitti çaydanlıktaki parmak izi ikizimdekiyle tutmayınca benim şüphem düştü ve hapishaneye gitmekten kurtulmuştum

şizofreni doğmayı bende istemezdim bende çoğu insan gibi olmayı isterdim bu benim suçum değildi