En azından Eylül’ün acısını unutturamıyordu fakat gerçekten çok iyi geliyordu. Adeta rahatlıyordum. Bir anda durdum ve kendime yaptıklarıma baktım. Bu ben değildim. Olaylar yaşanmaya başladığından beri kaç insan öldürdüğümün haddi hesabı yoktu neredeyse. Ağlamaya başladım. Eylül az önce benim yüzümden öldü. Fakat suçu başkasına atmak gerçekten insanı rahatlatıyordu.

Cebimden silahı çıkardım ve son 1 el ateş ettim… Arabaya baktığımda artık kullanılamazdı. Kullansam bile fazla gidemezdim. Arabayı ahırın önüne güç bela getirdim. Eve girdim. Eylülün olduğu odanın kasını kapattım ve kendi odama geçtim. Banyoya girip bir duş aldım çıktım ve yatağa girdim. Yarın sabah ne yapmam gerektiğini düşünecektim.