Biraz hızlanalım beyler,

Günler geçti, hergün 3-5 tane doktor sırf cereni görmek için ve doktoruyla konuşmak için dışarıdan geliyordu.

Şimdilik olumsuz birşey söyleyen yoktu ama olumlu birşeyde söyleyen yoktu.

Hepsi uzun soluklu bir tedavi süreci olduğunu ve zamanla iyileşme gösterirse devam edebileceğini aksi taktirde kalıcı olacağını söylüyordu.

Bu sırada ben sürekli hastanede kalıyordum beyler.

Çok nadir zamanlarda şantiyeye uğruyor imza işlerini hallediyor birkaç telefon görüşmeyi yapıp tekrar hastaneye dönüyordum.

Eve de sadece üstümü değiştirip duş almaya gidiyordum her gittiğimde de 3 saatlik temiz bir uyku çekiyordum ki gece hastanede bayılıp gitmeyeyim.

Taburcu olma vakti gelmişti beyler. Ceren evine çıkacaktı artık.. Tedavi için hastaneye gelecekti belli zamanlarda evde de yapılması gereken şeyler vardı.

Binbir türlü sıkıntı ve zorlukla eve taşınma işlemi gerçekleşti.

Ceren sadece yatıyordu beyler.. Tekerlekli sandalyede bile oturamıyordu çünkü vücudunun hiç bir yeri tutmuyordu.

Çok kötü günlerdi dıbına koyim..

eve çıktığı için geceleri yanında olamıyordum gündüzleri de sürekli gidip gelemiyordum. Babasını görmek zaten canımı sıkıyordu cereni görebilmek için o herifin evine gitmek ayrı canımı sıkıyordu.

Neredeyse 2 ay geçmişti beyler..

Tedavi iyi gidiyordu. Rehabilitasyonlar cartlar curtlar türlü türlü şey yapılıyordu. Bu kadar zor bir bakım böyle teferruatlı bir tedavi ben hayatımda görmedim.

Her yemekten sonra ağzının bile kontrol edilmesi gerekiyordu dıbına koyim birşey kalırda hissetmez yutar yutamaz boğazında kalır falan diye..

Birgün gece vakti atladım arabaya ve askere gitmeye karar verdiğim mekana gittim. Yine çektim arabayı çıktım dışarı bi sigara yaktım ve düşünmeye başladım..