Her şey güzeldi beyler, işlerimiz mesleğimizle alakalıydı zaten. O sırada yüksek lisans yapıyorduk. Ben oturma izni alabilmiştim, o halen okul sayesinde alabildiği vizeyle devam ediyordu (Amerika'da izin almak ne kadar zormuş bir bilseniz.).

O gün akşam bir telefon geldi. Arayan bir Türk numarasıydı. Tabii ben ne oluyor lan şeklinde bir tepki vermiştim çünkü arayanımız belliydi ve skype kullanarak konuşurduk. Açtım telefonu,

-Alo
+Gamze nerede ?
-Ben eşiyim nasıl yardımcı olabilirim ?
+Babası şu anda hastanede. Uzun süredir akciğer kanseriymiş. Eşine dahi söylememiş.
-Tamam ben ileteceğim kendisine.

Enteresan olan olay akciğer kanseri olmasıydı. Bu pekekent sigara bile içmiyordu. Gamze duştaydı. Çıkınca dudağına bir öpücük kondurup,

-Işığım sana bir şey anlatmam lazım.
+Ne oldu concon ??
-Baban iyi değilmiş
+Ne ?
-Akciğer kanseriymiş. Hastaneye kaldırmışlar.
+iyi de babam sigara bile içmez ki.
-Gel okulla konuşalım bize bir hafta izin ayarlasınlar. Ne kadar sevmesek de o senin baban. Görsen iyi olur.
+iyi tamam.

pekekent herif ölmeden görsün ikimizi istedim. Yoksa baba kız falan umurumda değildi. Hemen okula gittik. Öğretmenlere durumu anlatınca sadece 1 hafta koşuluyla anlaştık. Hemen biletleri ayarladım (Aynı gün için aldığım biletteki kazığı başka yerde yemedim beyler. Gidiş dönüş 3000 Dolar mı ne vermiştik.). Ankara'ya vardık. Bizim eve gittik hemen. Ailemi görmeyeli yıllar olmuş tabii. Görünce öyle bir mutlu oldular ki. Ara sıra ilgilenmek gerekiyormuş ailelerimizle yeni öğrenmiştim bunu. Olayları anlattık, hemen yatak hazırladılar ikimize.

Duşa girip çıktık hemen. Yolda o kadını arayıp hastaneyi sordum. Babam sağ olsun arabayı da vermişti. Hızlıca hastaneye gittik. Gamzem yavaş adımlarla odaya yürüyordu. Omzundan tuttum,

-Ailenle yaşadıklarının sorumlusu benim, izin ver ilk ben gireyim.
+Tamam.

Hayatımın en heyecanlı anlarından biriydi. Yıllar önce kızını kaçırıp Amerika'ya attığım aileyle görüşecektim. Tepkilerini az çok tahmin edebiliyordum.