olay bugun 5.20 civarinda marmarayin ayrilikcesmesi cikisinda basima geldi. gorme engelli iki abi yanyana muhabbet ederek marmaraydan inmis metroya dogru benim gittigim yolda gidiyorlardi. onlari arkadan izleyerek peslerine yurumeye basladim ve dusundum. adamlar muhabbet ederek kimseye carpmadan hic hiz kesmeden ne guzel yuruyorlardi. kendimce allah derdine gore derman veriyor dedim.
icimde ne halt olacagiz lan, hep kosturma yok tus yok atama yok iyi doktorluk ne olacagiz umitsizliginde gezinen zihnime BIRINCI DERS oldu.

yavastan abileri de dinliyorum. birisi digerinin ayagina ayagini vurdu. ve o zaman digeri su muazzam cumleyi doktu agzindan gulerek "dikkat etsene lan, ayagima vurdun kor musun, goremiyor musun?" dedi ve karsilikli gulustuler. o an aklimda butun hafta hastanede kosturmaktan, nobet tutmaktan artik mal olmus, surat agibligi yapismis yuzume bi gulumseme geldi. bana IKINCI DERS de bu oldu. insan her sartta mutlu olabilir, yeter ki ani guzel degerlendirmeyi ve kabullenmeyi bilsin

allah o iki abi ve tum engelleri insanlara yardimci olsun.