Kızı salona girdiğinde, bunun deminki kız olduğunu gördüm. Demek ki ismi Nurcan idi. Gözümü bir saniye bile ayırmadan, yürüyüşünü, fiziğini, vücudunun tüm kıvrımlarını işledim beynime. Ve birkez daha onayladım ilk teşhisimi, bu kızı mutlaka gibmeliydim. Nurcan getirdiği çukulotaları babasına uzattı, babası da, "Kızım böyle görgüsüzlük olmaz, bir tabağa koyup ikram etsene!" dedi. Nurcan, "Aber Papa!" (Fakat baba!) diyerek sinirli bir şekilde gitti. Giderken arkasından baktım, zütü de müthiş güzel görünüyordu. Az sonra tabağa koymuş getirdi, ikram etti herkese. Ama giderken babasının kulağına birşeyler fısıldadı. Nurcan gittikten sonra Ramazan çavuş beni soru yağmuruna tuttu, birden hakkımda herşeyi öğrenmek istiyordu.

Sorularına kısa kısa cevaplar verdim, hiç sevmemiştim bu adamı. Önce bir geriye yaslandı, sonra da elini dizime koyup, yarım saat kızını övdü bana. Yok işte, kızının ehliyeti olduğunu ve arabayı Kapıkule'ye kadar kızının kullandığını, kızının Almanya'da kendine ait Kuaför salonu olduğunu, kızını Almanya'da çok isteyenlerin olduğunu, fakat kendisinin kızını Türkiye'den, tahsilli, sağlam karakterli biriyle evlendirmek istediğini vs. vs. anlatıp durdu. Ramazan çavuş yarım saat içerisinde resmen beni damat adayı olarak görmeye başlamıştı.

Benim olaya Sazan gibi balıklama atlamadığımı görünce de, başka konuyla sürdürdü konuşmasını. Aşağı mahalledeki evini yıktırdığını, oraya 4 katlı apartman dikeceğini, bir katında kendi oturacağını, katın birini Almanya'daki oğluna, birini yine Almanya'daki diğer kızına, bir katını da Nurcan'a vereceğini, ilerde müstakbel gelin ve damatlarını aynı çatı altında görmek istediğini falan anlattı. Apartmanın projesini Alman bir Mimara çizdirdiğini söylemeyi de ihmal etmedi. Sanki Türkiye'de proje çizecek hiç Mimar yokmuş gibi böbürleniyordu, "Bir ara sana projeyi göstereyim, bak bakalım hiç öyle bir şey gördün mü! Tamam mı?" dedi. Geçiştirmek için, "Tamam, olur!" dedim.