14 ay onu düşündüm. her sabah güne onla başladım, onu hayatım boyunca unutamayacağım sandım. yanılmışım. hayat akıp gidiyorken, benden kurtulup yeni hayatına başlamış. beni aldattığı kişi ile mutlu hayatını yaşarken, ben salak gibi evde intikam yeminleri edip odamın duvarları ile kanka olurken, o onla mutluydu.

unutmuştu beni, ben de düşündüm; ben bu hallerde isem eğer, o kişi de benim bu halimi umursayip benim kalbimdeki acıyı kendi kalbinde de hisetmiyorsa onla aramdaki şey aşk olmuş olamazdı. çünkü aşk, iki insanı görünmez güçler ile bağlar. gözlerinizi kapattığınızda onun düşüncelerinde ki hayalleri şekillendirmek demektir. demekki hayat akarken benim durmam yersiz çünkü hayat 1 kişi için kahrolunmayacak kadar değerli. nokia 3100 kullanırken renkli ekran olduğu için ona hayrandım daha sonra kırdım üzüldüm , şimdi iphone'um var o telefonun yüzüne bakmam artık ister inanın ister inanmayın diğer olayda aynen bu şekil. hormonal bir durum efendim bunu anlamam 14 ayımı aldı.

şimdi hayatımı anlamlandıran başka birisi var. gencim umutsuzluğa kapılıp ümit besen dinleyip ağlamam; pes 2010 da sabri'nin messiyi sahadan silmesi kadar saçma. siz siz olun 17-23 yas arasındaysanız ve terkedildiyseniz, hormonlarınıza aldanmayın çıkın dışarı bakın insanlara, şu an yaşadığınız saate birdaha hiçbir zaman dönemeyeceksiniz. kendinizi üzmeyin önünüze bakın ki; arkaya bakmaktan yürüyemeyen toplumda ekarte olmuş insanlardan olmayın.

dünyada yeri doldurulamayacak insan yok buna da emin olun, ben o yanlışı yaptım, 1 senemi şimdi nasıl boşa harcadığıma yanıyorum, bunları anlattım çünkü siz de benim gibi sonradan pişman olmayın. bu dünyada hiçbir şey mutlak değil ayrılık acısı bile emin olun öyle degilse, bende the dreamless değilim. yelkovan ömrünüzden dakikaları çalarken siz de geçmişle kafayı bozup hayatınızdan çalmayın. 

dışarı çıkın ve hayatı yaşayın!