Ben kendi halinde sessiz sakin bir çocuktum lisedeyken. Lise 3 deyiz o zaman arkadaş çevrem yok yok dediysem var ama kimsenin gibinde değildim ortamın ezik çocuğuydum anlayacağınız. Hayatımdan da memnun değildim her gün okula kufurler ederek gidiyordum eve gelip dizi izlerdim sürekli ya da oyun falan oynardım. Loser ergenin tekiydim yani. O zamana kadar hoşlandığım kızlar olmuştu ama hiç kimseyle çıkmamıştım zaten kızlarla iletişimim çok iyi sayılmazdı havadan sudan muhabbetlerden ileri gidememiştim hiçbir zaman. Sınıfımdaki bir kıza tutulmamla birlikte hayatımı mahveden olaylar silsilesi başlamış oldu. Ulan keşke ona bir şeyler hissettiğimi anladığım güne geri dönsem de kendimi vazgeçirsem bu sevdadan. Keşke böyle saçma saçma işlere bulaşacağıma erkek gibi karşısına dikilip söylesem seni seviyorum diye. Ama yok ergeniz ya her şeyi göze almışız ya batırdıkça batırdık gun geçtikçe dibe battık