Sabah okula gittim, herkeste klagib pazartesi sendromunu gözlemliyordum ama ben gayet neşeliydim. Ayrıca okuldaki hiçbir kızda ilgimi çekmez oldu, çocukca geliyordu hepsinin davranışları falan. Tabi gelir beyler, gamzeden sonra bizim okuldakiler attan inip eşeğe binmek hesabı.

Her neyse okulda bir tak yok, çıktık okuldan eve geldim duşumu aldım, haftasonu özendiğimden daha fazla özendim kendime. Ben hazırdım, saate baktım daha 2 saat vardı dıbına koyayım. Bekle bekle vakit geçmiyordu, en iyisi gidip buluşacağımız mekanda bekliyeyim dedim çıktım evden.

Mekana geldiğimde saate baktım daha 1 saat vardı, oturdum bi çay söyleyip konuşabileceğimiz konuları planlamaya başladım. Bi ara düşünürken dalmışım ben, önüme birisi geçti. Bi baktım gamze, o da erken gelmiş önceki buluşmayı telafi amaçlı. Düşünceli kız işte.

Oturduk çay söyledik ikişer tane sonra bi ikişer daha sonra bi ikişer daha derken 3 saat konuşmuşuz. Nasıl geçti onca zaman fark etmedim bile. Zaman o yokken geçmiyor, o varken yetmiyor gibiydi ve beyler bu aşkın en büyük sinyaliydi. Beni aşan bi kıza aşık mı olacaktım? Nerde imkansıza yakın var gidip onu buluyor, ona aşık oluyoruz zaten anasını satayım.