Bir gün yine her zaman ki gibi metrobüsle eve dönücem. Metrobüse bindim biner binmez etrafa aç hayvanlar gibi baktım. Ve boş bir yer gördüm hemen hızlı hızlı gidip oturdum. Yanımda bir tane yaşlı dayı vardı. Hemen kulaklığı telefona takip şarkı açtım. Sonra elime telefonu aldım. Dayının bana pis pis baktığını farkettim. Bir şey söyleyeceğini anlayıp hemen kulaklığın tekini çıkardım. Dayı "şimdi ki gençlik de sadece telefonla uğraşsin. Bu kadar telefonla uğraşacaginiza az derslerinizle ilgilenseniz büyük adam olurdunuz." Dayının sözünü bitirmesini bekledim ve gibişken bir bakışla telefonda okuduğum kitabın sayfasını gösterdim. O an kendimi mevzudan çıkan Maraz Ali gibi hissettim. Kulaklarımda "fark var" sesleri dönüp dönüp duruyordu.
Bu da böyle bi animdir.