Ben kendimi övmeyi pek sevmem o yüzden kendimle ilgili pek konuşmıcam direk hikayeye geçiyorum.
Dünya karanlık eğer hiç bir ışık olmasaydı sen şu anda gibinin ucunu bile göremezdin ve özlü sözlerimden biri: "Karanlığa baktığında karanlığı görmedim diyemezsin" Medeniyetin ilk kurulduğu zamanlardı o zamanlarda tek ışık kaynağımız ateşti ateş hem bizi ısıtır hem de geceleri yolumuzu bulmamızda yardımcı olurdu. Kabileler halinde yaşardık bizim kabilemiz çok sıcak kanlı insanlardan oluşuyordu her gece yaz aylarında ateşin etrafında toplanır birbirimizle sohbet ederdik yıldızlarda çok net belli olurdu ve gökyüzü komple yıldız doluydu o gece. Ben bu keyfi hiç birşeye değişmem lâkin o gece tuhaf bir olay oldu üstünde tuhaf kıyafetleri olan birisi geldi ve elinde beyaz birşey vardı ondan bize film izletti biz onu çok sevmiştik artık her gece o şeyden film izliyorduk kimse farkında değildi ama herkes birbiriyle konuşmamaya başladı artık. Sonra o kişi bize bir iyilik yapcağını söyledi ve peşine taktı tuhaf bir makina vardı ona bindirdi geleceğe yolladı bizi. Sonra yeni hayatlar kurduk herkesin birer telefonu oldu. Tabikide iletişimimizi kesmedik facebooktan neler yaptığımızı görüyoruz ve whatsapptan konuşuyoruz üstelik yıldızlar yerinede mis gibi televizyonlarımız var. Artık çok mutluyuz...