‘’ izmir’in Karşıyaka ilçesinde ikamet etmekte olan Duygu hanım 6 kişilik ailenin en büyük çocuğu. Kendisinin dışında 2 küçük kardeşi var. Fenerbahçeli . Bir lisede sayısal bölümde okuyor. Oldukça sosyal olduğu bilinen bir gerçek fakat fotoğraflarında gözüken gözleri ne baktığımızda, hayatında olumsuz giden bir şeylerin arka planını görme şansına erişiyoruz. Duygu Hanım bir çeşit sevgisizlik çekiyor olmalı ki kendisini Fenerbahçe’ye adamış .’’
Kafasından geçen, bir belgeselin tanıtım filmini andıran bu çeşit düşünceler doldurdu Oğuz’un beynini. Çevrimiçi olan Duygu’nun yeşil ışığını izledi bir süre. Mesaj yazıp yazmamak arasında kararsız kaldı. Ama hiçbir şey yazmadı. Bu şekilde bocalamaların, kafa karışıklığının arasında günler geçti. Duygu’nun profilini inceliyordu hep. Yazdığı yazılara bakıyordu. Hemen hepsi Fenerbahçe ile alakalıydı. En sonunda dayanamayıp. ‘’ Merhaba renktaş’’ yazdı. Görüldü yazısından sonra bir mühlet cevap gelmedi. Daha sonra yazıyor... anldıbına gelen üç noktayı gördü. Kalbinin hızlı hızlı atışına mani olamadı. ‘’ Merhaba.’’ Ovv sonda nokta işareti. Bu da ne demek oluyor şimdi. Kısa kes anlamında bir şey olabilir. Ya da seni tanımıyorum konuşamam anlamında başka bir şey. Şeyler dünyasında yalınayak bir Oğuz... Nasıl ilerleyeceğim ben şimdi. Nasılsın yazsam? Yok olmaz Sana ne derse kalırım mal gibi. Ulan Oğuz Ulan Oğuz, ‘’facebook’ta sohbet konusu açma ‘’ isimli kurslar veriliyordu Halk Eğitimi Merkezi’nde. Evde oturacağına oraya yazılsaydın ya. Hem senin gibi asosyallikten ne yapacağını şaşırmış insanlar da vardır orada. Tanışır kaynaşırdınız. Saçmalama yine. Tanışma kaynaşma becerimiz olsa neden Facebook’tan medet umalım ki? O da doğru.