uzun zaman önce abim fizik tedaviye giderken ona ben eşlik ediyordum. servis bizi alıyordu okula bırakıyordu ve bitişte yine servise binip eve dönüyorduk. okuldaki fizik tedavi öğretmenleri ile kanka olmuştuk otizm hastası çocuklar, eli ayağı tutmayan adamlar kadınlar bir sürü engelli insan vardı. hepsiyle arkadaş olmuştuk onlardaki mutluluğu kimsede göremiyordum ben. sapasağlam adamlar yolda suratları somurtkan bir şekilde yürürken, boynundan aşağısı tutmayan insanın bile gözlerinden hayata olan sevgisi belli oluyordu. umut vardı hepsinin yüreğinde