Hayallerimden birinin ilk defa gerçekleştiğini gördüğüm için mutluyum, ama bu benim için çok kötü bir durum…

Öncelikle koşma konusunda yetenekli olmadığım gibi güç ve çevikliğin yanımdan geçmediğini söyleyeyim.

Hayallerimin gerçeğe dönüştüğünü pencereden izlerken talihsiz bir adamın daha zombilerin saldırısına maruz kaldığını görerek ürperdim. Aslında sayısız kez şahit olduğumdan artık ürperecek halim de kalmadı. Evet!.. Hayalim, zombilerle dolu bir dünya da hayatta kalma mücadelesi vermek, ve bu tehdidin sonunu görecek kadar yaşamaktı. Ancak bu hayalin devamı için gereken şeyler; yani hayatta kalmak için bir insanda olması gerekenler bende pek mevcut değildi. En azından şimdi bakınca yanıldığımı anladım…

Olaylar ilk çıktığında, depoladığım yiyeceklerin bitmemesi ve tehlikeye olabildiğince geç atılmak için neredeyse aç yaşıyordum. Vasat geçen hayatımın yörüngesini değiştirmek gibi bir cesaretim yoktu o zamanlar. Ne yapacaktım?.. O günden bu yana tam altı ay geçti. ilk iki hafta eve kısılı kalmış olarak yaşadım ve olayların kısa sürede bitmesi için umutsuzca dua ettim. Umutsuzca… Çünkü daha olayların yeni başladığına adım gibi emindim. Adım mı?.. Adımı boş verin… Ne de olsa tarih beni yaptıklarımla anmayacak… Ama size neler olduğuna dair bilgim kadarıyla şu ana kadar olmuş olanları aktarmaya çalışayım…