Üniversite sınavına hazırlanıyodum o seneler beyler, geç saatlerde evde oluyodum doğal olarak. Yine böyle akşam saat 8 gibi çıktım dershaneden , arkadaşlarla 1-2 saat takıldık sonra eve doğru yürümeye başladım. Hava soğuk ve hafif sisliydi. Keyfim yerinde ama hiç bir sıkıntım yoktu şu sınav dışında. Hayatta yapamadıklarıma üzülüyordum daha o anlar. Yaşayamadıklarıma yada daha zamanı gelmeyenlere hayıflanıyodum. Hani olur ya öyle, ellerini cebine koyup yürürsün öyle ,kafanda bin bir düşünce ,hayal.Ta ki eve gelmeye 10 dk kala o çocukları görene kadar. 2 kardeş gördüm beyler ,saat 11 civarı biri 10 yaşlarında diğeri ondan daha küçük 7 felan .Kimse yok sokaklarda hava buz gibi bende acele acele gidiyorum evime. Amam merak ettim birden ne işi var ki dedim kendim bu çocukların sokakta? Ellerinde büyük bir torba , ayaklarında yırtık ayakkabılar, ama beyler yüzleri tertemiz gözleri tertemiz ve kesinlikle yürekli tertemizdi bu çocukların. Yaklaştım onlara. Çocuklar anneniz babanız nerde sizin nabıyosunuz bu saatte burda dedim doğal olarak. Büyük olan bana döndü, ama beyler bakışlarından belliydi ki onu hayat çoktan büyütmüştü.Abi dedi bana, babamız yok bizim annemde evde yatıyo. Hasta mı anneniz dedim neden siz burdayken o yatıyo? O öyle abi dedi bana. Üzerlerinde montları bile yoktu beyler.Çok kötü hissettim o an kendimi. Elimde bir sürü imkan olan ben o ana kadar hayatıma söverdim . Şu yok bu yok . Cebimde 10 lira kalmıştı, çıkarttım verdim, keşke daha çok verebilseydim. Utandım kendimden beyler . Parayı uzattığımda almak istemedi bile zorla verdim. Sonra kendime döndüm ve baktım , elimde olanın kıymetini bilmiyordum , nankördüm, hep daha fazlasını istiyordum, memnun olmuyordum, neden mi? çünkü hiç onlar kadar çaresiz kalmamıştım.O an anladım beyler , hayat çok acımasız.Eve gittim kimseyle konuşmadan odama geçip ağladım.Sizinle paylaşmak istedim