ikimiz ay ışığının ve kedi köpek çığlıklarının soğuk havayı ciğerlerimize çekerek
koşuyoruz.bir an arkamı dönüp baktığımda e2 deki tüm odaların camlarının açık olduğunu evin içerisinde
muhtemelen el fenerleriyle koşturanların yansımaları gözüküyor.
hamdiye baktığımda artık o bin hayatı giblemeyen çocuğu değil herhangi bir durumda herşeyi göze alabilecek
belki beni bu geceyi atlatmak için rahatça harcayabilecek o gaddarlığı gördüm.
eğer insanın delilik ile akli iradesi arasında bir çizgi varsa kuşkusuz tam üzerindeydik.
biz böyle gib gibi koştuk ama bulunduğumuz yer hiç değişmiyor ki size nasıl anlatayım o kadar betimleme yaptım
ama yani yıllar önce terkedilmiş bir kasabadayız sanki.
ve sokaklar dar.bir labirentin içindeyiz sanki.
dizlerimizin üzerine çöküp yaklaşık 1 dk bekledikten sonra hamdiyle göz göze geldim artık konuşmuyorum
adeta gözlerimle koşmaya devam etmemiz gerektiğini söyledim ve ivmelenmek için davrandığım anda hamdi kolumdan tuttu.
kafamı çevirdim sol üst taraftaki harabelikten aşağıya uzanan çalıların arasında 5-6 yaşlarında
küçük bir kız arkasını dönmüş vaziyette oturuyor.
o an öyle korkuyorsunuz ki çığlık dahi atamıyorsunuz.
sanki beyniniz tüm bu olanlara inanmak istemiyor.o an öyle acı ki size gerçekliği hissettiren tek şey
soğuk havanın ciğerlerinize dolması.
çarpılmış bir insandaki surat ifadesiyle hamdinin montuna tutundum ve onun arkasına geçmek istedim.