metro istasyonuna git

tiğimde bu duyguyu her zaman yaşıyorum.

önce bir sessizlik, sonra insanlar konuşuyor. herkes kendi filminin başrolü. kimi üzgün kimi mutlu kimi kendini bırakmış kimi umut dolu. sonra işte o ürperti sırtımda derinden gelen bir ses var, soğuk bir esintiyle içimi fetheden. yer titriyor.

yerinden kalkarsın. ilk adım kararsızsın, ama bu bitmeli diyorsun.

ikinci adım. aklında onlar var ve tüm pişmanlığınla gözlerin doluyor.

sarı çizgi

ve son adım. özür dilerim.

edit:entry metinleri silinecektir, okuyan yazarlar varsa mesajla yerlerini bildirsinler.

edit2:entry metinleri silinmeyecektir, kararımı değiştirdim.